Veel liefs…

Het wordt langzaam donker, de wind waait langs mijn gezicht. Ik zit op de fiets en rijd op het fietspad van de Bunschoterstraat.  Op mijn stuur ligt een bos bloemen, gekregen van een collega. Op het kaartje lees ik; ‘Veel liefs’. In mijn fietstas zit een pot met tuinbloemen van een andere collega. Zo’n lief gebaar!

Samen met twee andere boventallige collega’s heb ik vandaag een barbecue georganiseerd. Vanmorgen boodschappen gedaan, fruit gesneden voor een salade, stoelen klaargezet en vlaggetjes opgehangen. Genoten, gegeten, bijgepraat en weer opgeruimd. En nu dus op de fiets.

Zeven jaar lang waren ze mijn collega’s. Tot ik de deur van Welzin achter me dichttrok.  Ik ben alweer drie maanden weg. Een kwart jaar. De andere twee waren vorige week voor het laatst.

Het werk en gedoe mis ik niet, mijn collega’s wel. Ze zijn zo verschillend; De één maakte me vrolijk met een grap. De ander wist tijdens de vergaderingen precies wanneer ik boos was. Ik had collega’s die goed kunnen opruimen, collega’s die waanzinnig goed zijn in opvoedondersteuning. Collega’s waarmee ik de opleiding deed, collega’s waarmee ik samen het Video Home Training certificaat haalde. Collega’s waarmee ik lachte en waarmee ik ook huilde toen één van ons overleed. Juist een collega die altijd heerlijk kon lachen.

En nu dus op de fiets. Tijd om de dag te overdenken. Ik weet dat ik sommige van mijn collega’s nog wel zal zien. Ik heb al wat afspraken gemaakt waar ik mij nu al op verheug. Maar toch schiet ik vol. Veel liefs. Dat wens ik mijn fijne collega’s. Potverdorie, wat ga ik ze missen!

Opschudding

Het leek wel een aardbeving. Een flinke. Zo’n 7.8 op de schaal van Richter. Sjonge jonge, wat is het welzijnswerk door elkaar geschud in onze stad. De gemeente Amersfoort had het idee om al het welzijnswerk onder te brengen in één stevige, goedlopende organisatie. Verschillende partijen werd gevraagd een voorstel in te leveren en toe te lichten.

Door een procedurefout was er even onduidelijkheid maar uiteindelijk kwam ‘Indebuurt033’ als winnaar uit de bus. Een organisatie waar Welzin, MEE en B&A in zitten. Dat was een flinke schok voor U Centraal, bestaande uit Ravelijn, SOVEE en Stadsring 51. Zij hadden de champagne al koud staan omdat zij dachten dat zij gewonnen hadden. De chaos leek compleet en heel Amersfoort schudde op haar grondvesten.

Er ontstond een flinke breuklijn in de stad. Mensen waren boos, verdrietig en teleurgesteld. Het betekende namelijk dat een aantal organisaties moest stoppen. Er werd gedreigd met een gerechtelijke procedure, maar deze week liet U Centraal weten dat ze geen rechtszaak gaan aanspannen in het belang van de stad. ‘Dit is onze laatste bijdrage aan een stevig welzijnswerk’, schreven ze in een advertentie. Ik heb daar wel bewondering voor, want bij een aardbeving van deze omvang is het belangrijk om de schade voor de inwoners zoveel mogelijk te beperken. U Centraal wenst Indebuurt033 zelfs veel succes met het inrichten van het welzijnswerk. Misschien bedoelen ze het wat cynisch, maar volgens mij heeft de nieuwe organisatie die steun wel nodig want het is me toch een klus. Buurtnetwerken, buurtbesturen, inwonersvertegenwoordigers, informatiepunten, wijkplannen. De ambities zijn torenhoog en die toren moet stevig gebouwd worden want voor je het weet stort hij weer in tijdens de naschokken en raakt de stad opnieuw verscheurd.
Inmiddels hebben honderden mensen gesolliciteerd bij Indebuurt033 en ik hoop dat alle kennis die aanwezig was binnen andere organisaties nu bij deze organisatie terecht is gekomen. Wel ben ik benieuwd of we uiteindelijk, wanneer het stof is neergedaald, zullen weten hoeveel mensen hun baan zijn kwijtgeraakt. Zij hoeven zich in ieder geval niet te vervelen; Indebuurt033 is nog op zoek naar vrijwilligers en die oud-professionals kennen het welzijnswerk als geen ander. Betere vrijwilligers kun je je niet wensen toch?

Boventallig

,,Man, wat heb ik slecht geslapen vannacht”. Annemarie pakt haar kop koffie en neemt een slok. Mijn collega Els gaapt stiekem achter haar hand en zucht eens diep. Wat een rare sfeer hangt er op het werk. Ik zit bij Welzin op de Drentsestraat.  Het is de day after. De dag nadat iedereen te horen heeft gekregen of hij of zij mag blijven of boventallig is. Dat klinkt alsof er duidelijkheid is, maar voor veel collega’s is de toekomst nog onbekend. Hun contract stopt, maar ze kunnen nog solliciteren op een andere baan binnen het bedrijf.  Ze kunnen nog terecht bij de nieuwe organisatie InDeBuurt033.

Ook ik heb te horen gekregen wat mijn status is; “boventallig” ben ik. Dat had ik wel verwacht en ik vind het ook niet zo’n probleem want eigenlijk was ik al tijden toe aan een nieuwe baan. Toch was het raar toen mijn leidinggevende daadwerkelijk uitsluitsel gaf en ik het hardop hoorde zeggen; je bent boventallig. Het voelde toch als een diskwalificatie, alsof ik de afgelopen jaren niet goed genoeg was voor mijn cliënten. Tegelijkertijd weet ik dat dat onzin is.  Boventallig….ik laat de woorden nog eens door mijn hoofd gaan. Zeven jaar heb ik gewerkt bij Welzin. Ik ben thuisbegeleidster en probeer mensen een duwtje in de rug te geven. Tja…dat is over een paar weken over.

Wat een onrust in Amersfoort. Wat een onrust mede door de aanbesteding voor het Welzijnswerk in onze stad. Nu weet ik hoe het voelt voor de betaalde krachten van Ravelijn. Nu weet ik hoe het voelt voor een deel van de mensen van Stadsring 51. Nu weet ik hoe het voelt voor een deel van mijn collega’s en voor mijzelf. Onzekerheid.

De dag na bijltjesdag drink ik samen met mijn collega’s koffie. Ik bekijk ze stuk voor stuk. Potverdorie, wat ga ik ze missen. Binnenkort krijg ik informatie en een afspraak met de HR-afdeling. Dan moet ik naar het UWV om een uitkering aan te vragen. Binnenkort weten ook mijn andere collega’s of ze blijven bij Welzin, doorgaan naar InDeBuurt033 of net als ik op zoek moeten naar een nieuwe baan. Volgens mij duurt het nog wel even tot het stof is neergedaald.

Beste Fleur,

Wat heerlijk dat er in Amersfoort WMO-geld over is! Ik vind het knap dat je als wethouder zorg, wonen en wijken het afgelopen jaar zelfs hebt kunnen sparen. Klopt het dat het gaat om een paar miljoen euro? Wauw…

Je kent me; ik heb wel een paar ideeën waar het geld naar toe kan gaan. Als eerste zou ik de huishoudelijke zorg weer uitbreiden. Geef de mensen een paar uur extra waardoor de huishoudelijke hulpen ook eens tijd over houden voor een praatje en een kopje koffie. We weten beiden hoe belangrijk dat is. Misschien nog wel belangrijker dan een schoon en opgeruimd huis. Misschien kun je iets doen aan die hoge eigen bijdrage voor ondermeer thuisbegeleiding.Er zijn nu inwoners van Amersfoort met een redelijk normaal  inkomen die wel tweeënveertig euro per uur moeten betalen en dan heb ik het over hun eigen bijdrage hè?! Eigenlijk gek voor zorg die je juist laagdrempelig noemt. Ik vind tweeënveertig euro per uur nogal een barrière. Mensen haken af bij zo’n hoog bedrag en geef ze eens ongelijk!Jeugdhulpverlening krijgt vast al meer dan voldoende geld vanuit de gemeente, want ik kan me niet voorstellen dat daar op bezuinigd is de afgelopen jaren. We weten allebei: de jeugd heeft de toekomst. Verder gun ik de verschillende wijkteams wat extra personeel. Ik ken wijkteamleden die tot ’s avond laat nog aan het werk zijn en zich voortslepen richting cliënten. De werkdruk is het afgelopen jaar enorm hoog geweest en het gedoe met het datalek en alle administratieve taken hebben een behoorlijke wissel getrokken op de medewerkers.

En mocht er nog wat geld over zijn dan is het misschien wel leuk om die overwerkte wijkteamleden te trakteren op een dagje Wellness. Ook de mensen die boventallig zijn geworden na de reorganisaties van Ravelijn, Welzin, Stadsring 51 en andere instellingen verdienen wel zo’n dag.Sauna Omega in Soesterberg loopt niet zo lekker en kan wel wat klanten gebruiken. Doe maar wat kaartjes voor het sauna-gedeelte zonder badkleding. Tenslotte zijn zorg en welzijn de laatste jaren nogal uitgekleed. Zijn ze dus al aan gewend, die medewerkers.

Succes verder en laten we binnenkort eens een bakkie doen.

Groeten, Nienke

Top Tas

Wauw, hij is echt mooi geworden! Collega Cilly heeft mijn fietstas ‘anoniem’ gemaakt.  Ik kreeg de tas ruim een half jaar geleden toen de nieuwe naam van het bedrijf waar ik werk bekend werd gemaakt. Stichting Welzijn Amersfoort en de afdeling Maatschappelijke Zorg en Dienstverlening van Beweging 3.0 gingen fuseren en daar kwam de naam “Welzin” uit.

We kregen na de onthulling van de naam een fietstas en ik was er blij mee. Mijn oude rode fietstas was vies en kapot en deze tas bleek functioneel; goed groot, dus handig voor mijn tas met mappen die ik elke dag meeneem naar mijn cliënten. Ik had ook geen problemen met de tas totdat een cliënte van me een keer mee liep naar buiten en daar mijn fiets zag staan. Ik zag haar kijken en vroeg wat er was. Aarzelend vertelde ze dat ze het toch wel vervelend vond dat haar buren nu zagen dat ze wekelijks hulp kreeg van iemand van Welzin. Zo had ik het nog niet eerder bekeken. Toen ik het aan een andere cliënt vroeg antwoordde die; “Het kan mij niet zoveel schelen, maar ik snap best dat anderen het vervelend vinden.” Ik fietste gewoon door met mijn Welzin fietstas en vond het wel grappig om tijdens mijn ritjes collega’s tegen te komen. Die kende ik niet allemaal persoonlijk, maar door de fietstas wist ik dat diegene een collega moest zijn.

Kort geleden maakte een nieuwe cliënt een opmerking over de de tekst op de tassen. Op dat moment besloot ik om te kijken of er iets aan te doen was. Stickers? Nieuwe fietstas kopen? Gelukkig kwam Cilly met een oplossing: zij had -om dezelfde redenen- haar eigen tassen omgetoverd tot een persoonlijke fietstas. Ze bood me aan te helpen. Ik vond een mooie draagtas voor één euro en die hebben we gebruikt om er een persoonlijke, anonieme,  tas van te maken. Ik ben er enorm blij mee. En mijn cliënte waarschijnlijk ook. 

Mijn ‘oude’ fietstas

 

Heftig

“Ik ben er godverdomme helemaal klaar mee! Je moet me helpen, er is mij zo’n klotestreek geleverd! Mijn uitkering is gekort, er liggen stapels rekeningen… hoe moet het nu verder?”  Tom staat tegenover een collega en hij is boos. Hij ontploft bijna. Hij komt steeds dichter bij mijn collega staan en zij doet een stap naar achteren. “Je beeft als een rietje, jij rothoer” sneert Tom nog. Mijn collega zegt duidelijk; “ik vind het niet fijn wanneer je zo schreeuwt en dichtbij komt. Ik wil best met je praten, maar dan moet je wel even rustig gaan zitten”.

Vol bewondering kijk ik naar Tom en naar mijn collega. Tom is acteur en helpt ons tijdens onze agressie-training. Vorige week hebben we de theorie geleerd en gekeken welke vormen van agressie er kunnen zijn en vandaag spelen we situaties na. Het komt enorm realistisch over. Bij de ene collega reageert Tom weer heel anders dan bij een andere. Achteraf krijgen we feedback over wat wel en wat niet werkt. Hoewel ik in mijn werk niet vaak met agressie te maken heb denk ik dat ik er in de toekomst echt wel wat aan heb; ik kan beter inschatten waar de boosheid van de cliënt vandaan komt en wat ik er mee kan doen.

Als ik na de training naar huis fiets realiseer ik me dat ik dit soort dingen vaker wil doen.  En dan bedoel ik niet nog zo’n zelfde cursus volgen, het gaat meer om nieuwe dingen leren, me ontwikkelen. Mijn mindfulness-cursus zit er bijna op en ik wil weer iets nieuws. Op facebook lees ik dat een nichtje heeft geleerd om stoelen te stofferen, een oud-collega schildert, weer een ander fotografeert en dan heb je ook nog de vader die met twee dochters het podium op gaat. Wat het gaat het voor mij worden?  Ik ben er nog niet uit.

Afscheid

Het was niet het afscheid zoals ze zich had voorgesteld; rond haar 65e omdat ze met pensioen ging. Nee, dit afscheid kwam een paar jaar te vroeg. Dit afscheid kwam omdat ze overtollig verklaard was. Heet dat zo? Oh, nee, boventallig is het juiste woord. Toen ze het slechte nieuws hoorde was ze eerst boos en verdrietig, maar naarmate de tijd vorderde zag ze steeds meer voordelen van dit gedwongen afscheid. Ze telde de maanden, weken en tenslotte ook de dagen af. Bij Dara kwamen wij, haar collega’s, vandaag samen. Ze kreeg cadeaus, mooie woorden en heel veel knuffels. Ik haat afscheid nemen.

Even wennen…

“En de nieuwe naam is… (tromgeroffel) … WELZIN!”. Ik kijk eens goed naar de naam die voor ons op het scherm verschijnt. Welzin; er zit in ieder geval iets positiefs in het woord zelf. Ik had mezelf beloofd open te staan voor de nieuwe naam voor MZD (Maatschappelijke Zorg en Dienstverlening) en de SWA (Stichting Welzijn Amersfoort) en dus laat ik de naam rustig ‘binnenkomen’.

Mijn collega’s en ik vieren de nieuwe naam met koffie en een tompouce en krijgen bij vertrek een dubbele fietstas cadeau met daarop de nieuwe naam ‘Welzin’. Komt dat goed uit: mijn rode fietstassen waren kapot en verbleekt en deze nieuwe frisse fietstas past goed op mijn fiets. Ik heb de oude meteen vervangen.

Tijdens mijn werk vandaag denk ik nog eens na over de naam. Negatief ben ik niet, maar ik had graag iets krachtigers en pakkenders gezien. ‘Welzin’ past volgens mij goed bij verzorgingstehuizen en oudere mensen, maar die houden de naam “Beweging 3.0”. De jeugd en jongeren in de wijken willen we juist in beweging brengen, we willen mensen in hun eigen kracht zetten, buurtgenoten actief laten worden. Mijn nieuwe collega’s en ik zetten zich daarvoor in. “WELZIN werkt voor mensen”. Ach, zo’n naam moet je gewoon even de tijd geven denk ik. Ik moet nog wel nadenken over hoe ik de telefoon nu voortaan opneem; Goedenmorgen, Je spreekt met Nienke thuisbegeleiding Welzin. Dat wordt nog flink oefenen….