Wegwijzers

,,Je woont hier nog niet zo lang hè?” vroeg ik de man die schuin tegenover ons huis woont. ,,Vier jaar”, was zijn antwoord. Ik dacht dat ik door de grond zakte. Deze man woont al vier jaar bij mij in de straat en nu pas maakten we kennis. Het was geen onwil, maar het gebeurde gewoon. Veel straatgenoten ken ik wel van gezicht, sommigen bij naam en een deel spreek ik regelmatig. Ik heb ook wat nieuwe buren leren kennen door de renovatie in onze straat. Toen de bomen werden omgehakt kwamen we allemaal uit onze huizen om te kijken hoe de bomenrij verdween en tijdens een warm weekend werd de bouwplaats eenmalig omgedoopt tot mega-zandbak. Dat verbindt!

Hoewel social media niet altijd even sociaal zijn zorgt onze Kruiskamp-buurtapp ook voor meer verbinding. Zo weet ik nu dat een buurvrouw kurken zoekt om samen met haar kinderen mee te knutselen, wordt er geappt over de fietsenrekken die in de straat komen en zijn de voorbereidingen voor het Sint Maartenfeest ook alweer in volle gang.

En wat zo gaaf is; sinds deze week hebben we heuse straatambassadeurs; Cyrille en Fela, twee enthousiaste buurvrouwen. Zij worden de wegwijzers van de straat Kruiskamp. Ze inventariseren wat er nodig is, zijn het aanspreekpunt voor straatgenoten en wanneer er een nieuwe bewoner komt maken ze even een praatje zodat iedereen zich welkom voelt in onze straat. Ook uit andere straten in de wijk Kruiskamp hebben zich straatambassadeurs gemeld en volgens buurtnetwerker Jolande Koelewijn van Indebuurt033 zijn uit de onderlinge contacten al mooie plannen ontstaan.

Een sociale stad begint met contact in de buurt en de straatambassadeurs kunnen daarbij helpen. Hopelijk komen er steeds meer. Eerst in de wijk Kruiskamp maar op den duur ook in andere wijken van Amersfoort.

Wat zou het fijn zijn wanneer we in onze buurt meer betrokken zijn bij elkaar en wat meer voor elkaar gaan zorgen als dat nodig is. Aan Cyrille en Fela zal het niet liggen. Ik op mijn beurt zal wat eerder onbekende straatgenoten aanspreken zodat ik niet na vier jaar weer zo’n stomme opmerking maak als ,,je woont hier nog niet zo lang hè”. Een leefbare buurt begint tenslotte ook bij mijzelf.

Impact

De bel gaat. Voor de deur staat Willem, de broer van Gerrit. “Dat stuk dat je hebt geschreven over Gerrit….ik vind het mooi, echt waar!” Ik schrik er een beetje van, want ik heb dat stuk vlak na het overlijden van Gerrit geschreven en dat was vorige maand (zie blog 6 september) Hoe kan het dan dat hij dat nu ineens heeft gelezen? “Ik kreeg van iemand het stuk via facebook”, vertelde Willem. We kletsen nog even door en ik vertel dat ik altijd probeer om met respect te schrijven op mijn blog en dat ik hoop dat dat ook over was gekomen. Volgens Willem was dat gelukt. Willem ging weer naar de overkant en ik dacht nog even terug aan de tekst. Die was vorige maand door ruim honderd mensen gelezen maar dat die tekst nu ineens weer op zou duiken had ik niet verwacht.

De dag ging voorbij en toen ik gisteravond mijn blog-statistieken bekeek schrok ik me wild. “Je statistieken gaan door het plafond”, schreef ‘wordpress’ . Ik dacht dat ik het niet goed zag, maar het was echt. 1001 bezichtigingen!!! Ik heb het nagekeken en inmiddels is er 1300 keer op het verhaal over Gerrit geklikt. 

 

Wat bizar! Als ik dit had geweten had ik het stuk misschien niet eens durven plaatsen.Dan had ik over elk woord, elke komma nagedacht. Had ik misschien niet zo’n eerlijk verhaal opgeschreven. Ik ben ook enorm benieuwd hoe het komt dat dit verhaal bij zoveel mensen terecht is gekomen. Is er een grote vriendenclub die dit heeft gedeeld? Collega’s van Willem? Wie het weet, mag het zeggen!  

Het is in ieder geval duidelijk; er wordt over Gerrit gepraat. Ik heb hele mooie reacties binnen gekregen op mijn blog; mensen schreven me terug met hun herinneringen aan hem en aan de Kruiskamp. Ik hoop dat hij daarboven vanavond een biertje opentrekt en tevreden naar beneden kijkt. Ik neem een wijntje. Proost Gerrit, je wordt niet vergeten!