Een nieuwe lente, een nieuw geluid

Zou het mijn leeftijd zijn, heeft het te maken met mijn hormoonspiegel of heb ik meer zon nodig? Het ontbreekt me momenteel aan optimisme en ik weet niet precies waar het door komt. Misschien door het wereldnieuws van de laatste weken; 147 studenten die door Al-Shabaab worden afgeslacht in Kenia. Een co-piloot die het leven niet meer ziet zitten en wil dat heel de wereld zijn naam zal kennen. Syrische, Palestijnse en andere vluchtelingen die geen veilige plek kunnen vinden. De onderste steen die na bijna negen maanden nog steeds niet boven water is wat betreft de MH17.Ik vind dat er maar weinig lichtpuntjes te vinden zijn in de krant.

Ook dichterbij gebeuren er dingen die ik niet kan begrijpen: Hoe komt het toch dat er conducteurs in elkaar worden geslagen en we dat geweld niet kunnen stoppen? Waarom worden PGB’s nog steeds niet uitbetaald aan de hulpverleners die er hard voor gewerkt hebben? En hoe kunnen wij droge ogen houden terwijl er in Nederland duizenden mensen afhankelijk zijn van de voedselbank en in de schuldsanering zitten? En die 19 miljoen euro die Amersfoort nog moet bezuinigen zorgen ook voor een grauwsluier boven onze mooie stad. Weg krenten uit de pap.

Als ik dan ook nog hoor dat een bekende van mij na dertig jaar boventallig is verklaard en ik merk dat ik minder contact heb met dierbaren om mij heen dan ik zou willen, dan heb ik moeite om positief te blijven. Hoe rot het ook is; dat reageer ik natuurlijk af op de mensen die het dichtste bij me staan. Meneer Enzofoort heeft gelukkig een zonnig karakter en laat zich niet zo snel van de wijs brengen, maar voor Teun en Pien is het niet altijd grappig.

Gelukkig is het dit weekend lekker weer en staan de blaadjes op het punt om uit hun knoppen te knappen. Ik geniet van de prachtige roze bloesem en probeer zoveel mogelijk in de zon te zitten. Straks loop ik naar de markt voor een bos gemengde tulpen en morgen ga ik na ons rondje Hoogland een workshop Oliepastel volgen. Een schop onder mijn kont moet ik hebben. Kortom; tijd voor een nieuwe lente en hopelijk ook een positiever geluid.

Taart

Zal ik het dit jaar weer doen? Meedoen aan een workshop “Taarten versieren”? Ik kreeg gisteren de brief van de personeelsvereniging van ‘Beweging 3.0’ en het begon weer te kriebelen. Vorig jaar heb ik aan dezelfde workshop meegedaan, dat kwam goed uit; de taart kon meteen de dag erna door de visite gekeurd worden. Ik werd toen 43. Nu kan ik de dag voor hemelvaartsdag meedoen aan de workshop. Ach, er is altijd wel wat te vieren dus daar hoef ik het niet om te laten. Ik denk dat ik het maar doe, hoewel…. als het mooi weer is wil ik die week naar Vilsteren met de vouwwagen. De kinderen hebben die week nog vakantie en als de zon schijnt en het regent niet al te vaak….

De workshop ‘schilderen’ die vorige maand ook via mijn werk was aangeboden was ook erg leuk om te doen. Terwijl ik daar tussen allerlei andere vrouwen van mijn leeftijd zat, collega’s die ik nooit eerder had gezien, leefde ik me uit met rood, paars en roze. Een vriendin van me was meegegaan; haar schilderij had de kleuren blauw, groen en wit. En terwijl ik daar zo zat te rommelen aan mijn eerste ‘echte’ schilderij dacht ik nog; dit wil ik vaker doen. Het is alweer anderhalve maand geleden, en sindsdien heb ik geen kwast meer aangeraakt. Misschien moet ik toch maar op de donderdagochtend naar Jaap Hettinga om lekker aan de gang te gaan met kwasten en verf.

 

Inspiratie

“Mooi hè, mama?” Puck strekt haar arm naar me uit en laat haar nieuwe armbanden zien. “Prachtig, lieverd…” antwoord ik. Ik pak haar hand vast en trek Puck naar me toe om haar even lekker te knuffelen. We hebben een leuke middag gehad; we volgden een workshop “armband maken”.

Toen we op de lokatie aankwamen stond daar een tafel met verschillende bakjes vol kralen. Aan twee rekjes hingen allemaal voorbeelden.  En toen mochten we kiezen; niet makkelijk wanneer je bijna alle kralen prachtig vindt en sowieso al snel last hebt van keuze-stress. Uiteindelijk koos Puck voor roze kralen en ik ging voor ijsblauw en een zweempje paars. Daarna mochten we nog bedeltjes uitkiezen en toen regen we de losse kralen tot een armband. Heerlijk… samen een beetje pielen met een mooi resultaat.

En wat ik erg leuk vond; diezelfde avond zijn we weer aan de slag gegaan, maar nu thuis met onze eigen kralen. Dat resulteerde in een rood/paars/witte armband. En vanavond heb ik zelfs samen met mijn zoon zitten klooien.  Heerlijk, het lukte voor geen meter, ik knipte het elastiek te kort en de helft van de kralen vier er weer af, maar dat kan me niet schelen. Het was een leuk half uurtje.

Ik bedenk me ineens een goed voornemen voor het komend jaar: ik laat me vaker inspireren.