Zon, zee en boegbeeld

“Heb je zin om in eind September mee te gaan zeilen in het water rondom Corfu?”, dat vroeg een goede vriendin van me een paar maanden geleden. Ik hapte letterlijk naar adem en wist even niet wat ik zou antwoorden. “Denk er maar over na. Je hoeft alleen voor je eigen vliegticket en je maaltijden en zo te zorgen”. Mijn gedachten gingen alle kanten op; Hoe moet het dan met Marcoen en de kinderen, ik kan niet zeilen, kan ik wel weg van mijn werk, dan moet ik vliegen, durf ik eigenlijk wel…. Maar het sterkste gevoel was: Ja, ik wil! Het was op dat moment koud en nat buiten en ik zag de zon en blauwe lucht en zee al voor me. Ik heb niet meteen toegezegd, maar na overleg met Marcoen heb ik de knoop snel doorgehakt. 

Waarom ik vooral aarzelde was het feit dat ik mijn man en kinderen een week niet zal zien. Sinds ik kinderen heb ben ik af en toe een nachtje weggeweest maar dat was bij hoge uitzondering. Marcoen en ik zijn –toen Pim een jaar was- drie dagen naar het Oerolfestival geweest zonder Pim en ik weet nog hoe moeilijk ik dat vond. Toen we terugkwamen wilde hij het eerste half uur niets van ons weten en bleef hij bij oma Nelletje en Pake in de buurt. Ik was gewoon opgelucht toen hij na dat half uur weer naar ons lachte en weer contact zocht.

Nu ga ik dus een week weg voor mijn eigen plezier, genieten van zeilen, zon en goed gezelschap. Ik realiseer me ineens dat ik vaker gezeild heb dan ik dacht toen mijn vriendin me belde; als 10-jarige een weekendcursus in Friesland, met de examenklas van de middelbare school heb ik gezeild rondom de Waddeneilanden, met mijn beste vriendin een paar dagen bij de Whitsundays in Australië, een week in de wateren rondom Turkije toen ik zo’n 24 jaar was. Kortom; zeilervaring genoeg, hoewel een groot deel van het werk toen verzet werd door anderen. Ook nu zullen mijn vriendin en haar vriend het meeste werk verzetten. Ze hebben inmiddels hun ‘CWO2 Kajuitjacht zeilen’ gehaald dus dat komt wel goed; ik hoef alleen voor boegbeeld te spelen.

Met Marcoen en de kinderen komt het ook wel goed. Loslaten heet dat geloof ik. Energie opdoen voor wanneer ik terugkom, want dan gaat Marcoen een weekje weg en zal ik alle zeilen bij moeten zetten. Gelukkig weet ik tegen die tijd wel hoe ik dat aan moet pakken.

“Klaar om te wenden…. Ree!”

Dat was nog wat ik me herinnerde van de zeilles die ik als 10-jarige heb gehad. Het lijkt alweer eeuwen geleden. Ik zat in een soort oefenklasje voor instructeurs. We kregen theorie-lessen en daarna mochten we de Friese meren op. De zin “klaar om te wenden….ree” intrigeerde me. Vooral dat woord ‘ree’. Waar kwam dat nou vandaan? Door die lessen wist ik nog wat ‘aan de wind’ en ‘overstag’  betekende. Ook zijn ‘bakboord’ en ‘stuurboord’ geen probleem meer voor mij.

Vandaag heb ik weer heel wat bijgeleerd, want samen met een vriend en vriendin hadden we een zeilles ter voorbereiding van onze week zeilen rondom Corfu in september. We vertrokken vanaf de haven in Willemstad en kregen allerlei tips van Toon, onze instructeur. Af en toe duizelde het me, want mijn vriend en vriendin zijn ervaren zeilers en daardoor moest ik alle zeilen bijzetten. Zo goed en zo kwaad als het ging heb ik alle informatie opgeslurpt en die informatie ga ik de komende dagen verwerken. Waarom het woord “ree” gebruikt wordt na “klaar om te wenden” wist Toon niet. Googlen bracht ook nog geen uitkomst. Ik weet na zo’n dag zeilen wel dat ik mijn zorgen overboord ga zetten. Ook denk ik erover om de bakens te gaan verzetten. Ik laat me niet aftuigen en ben niet van plan bakzeil te halen. Als ik dat allemaal heb gerealiseerd gaat het me vast voor de wind. Zie je wel…. ik zit er al helemaal in.