Maandag 30 maart, Vrienden voor het leven

We woonden zo’n drie jaar met elkaar in een huis. Aan de Molenweg in Zwolle. Vier heel verschillende meiden met allemaal een eigen kamertje waarin we ons terug konden trekken en een gezamenlijke woonkamer waar menig feest in werd gevierd. Het was een heerlijke periode. We hadden al een jaar op kamers gewoond in Kampen en zaten bij elkaar in de klas op de School voor Journalistiek. Toen de ouders van een van ons een huis kocht in Zwolle waren we enorm blij dat we er ook mochten wonen.

Vier vriendinnen bij elkaar, dat was een toptijd. We aten heel gevarieerd omdat ieder zijn eigen recepten meenam. De een was van de kip met sperziebonen, de ander was enorm goed in stamppotten, soms aten we werelds en apart en mijn maaltijd bestond vaak uit: Pilav met rijst of rijst met een kerrieprutje. Je snapt het al, ik was niet de beste kok van ons vieren.

Na drie jaar op de Molenweg gingen we allemaal onze eigen weg. Elsa en ik gingen samen een jaar naar Australië, maar we bleven Carmen en Ilja zien toen we weer terug waren. Er waren maanden dat we niet met zijn vieren bij elkaar kwamen, maar elk van ons bleef in contact met de anderen. Zo kwam ik Ilja en Carmen af en toe tegen bij activiteiten met lokale omroepen in Hilversum en zag -en zie- ik Elsa dikwijls omdat we allebei in Amersfoort wonen.

Maar de afgelopen jaren proberen we elkaar een paar keer per jaar te zien en spreken we ruim van tevoren af. We hadden dat ook gepland op zondag 15 maart. We zouden lunchen, wandelen met de honden van Ilja en Carmen, en borrelen. Maar ja, donderdag de 12^e was daar die persconferentie van Rutte.  We besloten onze afspraak af te blazen omdat we al doorhadden dat het niet handig was om elkaar fysiek te treffen.

Dit weekend besloten we met zijn vieren te whatsappen. Met beeld. Het werd een waardevol uurtje. Raar, maar ook wel weer vertrouwd. Even bijkletsen. Horen hoe we elk op onze eigen manier dealen met het virus. Waar Elsa al drie weken binnen aan het werk is omdat haar internationale werkgever al eerder maatregelen had genomen, werkt Carmen in een klein team op de redactie van omroep Max. En waar Ilja de afgelopen week heel hard in haar tuin aan de slag ging, zat ik vaak achter mijn laptop om een dagboek bij te houden en contacten aan te halen. Na een klein uurtje kletsen namen we weer afscheid met het plan om dit soort ontmoetingen erin te houden.

Dat doet de crisis ook met mij. Ik heb enorm behoefte aan contact en dat het digitaal is, neem ik maar op de koop toe. Maar oh, wat verlang ik weer naar het moment dat we gewoon weer met elkaar kunnen afspreken. Dan gaat de champagne open….

Ilja, Elsa en Carmen (en ik) voor de deur van het huis waar we een aantal jaar samen woonden. Foto is gemaakt in 2014 toen we weer eens terug gingen naar het huis van toen.

Kwart Eeuw

“Ja, joh…we bellen gewoon aan”. Carmen loopt kordaat naar voren en ik loop met haar mee. Achter ons staan Ilja en Elsa te giechelen; “Je kunt wel zien dat wij geen journalisten zijn”, hoor ik achter me. Ik lach met hen mee. Het zal ons toch niet gebeuren dat we weer vertrekken uit Zwolle zonder een foto van ons in de deuropening van Molenweg 51! 

Carmen belt aan en een aardige man doet open. “Hallo meneer, wij hebben 25 jaar geleden in dit huis gewoond, kijk maar….” Op haar telefoon zoekt Carmen de foto die 25 jaar geleden gemaakt is door een klasgenoot. Wat waren we nog jong toen! 18, 19 jaar waren we, ons hele leven lang nog voor ons. We studeerden aan de School voor Journalistiek en woonden een paar jaar samen in dit huis.

“Vandaag vieren we 25 jaar vriendschap”, zo legt Carmen uit. De man kijkt geïnteresseerd naar de foto en vertelt ons van alles over het huis. De badkamer is inmiddels niet meer groen, de mooie glas-in-lood-ramen heeft hij er zelf in laten zetten en het kleine dakraampje is inmiddels vervangen door een groter exemplaar. Even later poseren we weer in de deuropening. Vijfentwintig jaar ouder, maar zo voelt het helemaal niet. Het is het begin van een heerlijke middag…

Kwartet

Mag ik van jou Elsa uit Veendam, Ilja uit Nijmegen en Carmen uit Rotterdam? Samen met Nienke uit Bolsward heb je dan: Kwartet!

Vierentwintig jaar geleden kwamen we elkaar voor het eerst tegen op de School voor Journalistiek in Kampen. Omdat onze achternamen qua alfabet dicht bij elkaar stonden kwamen we in dezelfde klas terecht. En omdat er een goede klik was woonden we een jaar later samen in een huis aan de Molenweg in Zwolle.

Daar hebben we veel meegemaakt; feestjes gegeven tot de zon weer op kwam, ruzie gehad met de buurman omdat zijn dag rond tien uur ’s avonds begon, ineens je fiets kwijt zijn en die fiets een straat verder weer vinden en terug eisen, een overbuurjongens hebben waar twee van ons een oogje op hadden, samen hardlopen, tv-kijken, uitgaan,  voor elkaar koken, onze diepste geheimen delen… Kortom; we waren student en dat was goed te merken.

En nu, vierentwintig jaar later wonen we in verschillende plaatsen en zijn onze levens allemaal heel anders verlopen, maar ondanks dat pikken we de draad steeds gewoon weer op. Dat deden we gisteren in Hilversum, waar een van ons een nieuw huis heeft dat we graag wilden zien. En een ‘nieuw’ kind, waar we met bewondering naar hebben gekeken; wat een prachtventje.

Samen weer aan een wijntje, samen lekker gegeten, alsof er geen vierentwintig jaar tussen hebben gezeten. Ieder met zijn eigen verhaal. Eigenlijk zijn we niets veranderd, we zijn alleen wat ouder geworden, dat wel.