ANNEKE

Ze weet dat haar leven bijna klaar is. Geen behandeling meer, enkel pijnbestrijding. Haar lichaam steeds zwakker, maar haar geest nog enorm sterk. 

“Zullen jullie mij niet vergeten?” vraagt ze. 

Mijn schoonmoeder ziet er klein en kwetsbaar uit in haar bed. Ze ligt in haar eigen kamer in het verpleeghuis waar ze anderhalf jaar geleden naar toe is verhuisd. Vergeten? Hoe kunnen we?! 

Terwijl Puck naast haar zit en haar handen vasthoudt, denk ik na over die vraag. In die paar woorden ligt een heel leven besloten. Had ze het gevoel dat ze niet altijd gezien werd? Is ze daarom bang dat wij later niet meer aan haar zullen denken?

Ik laat de afgelopen vijfentwintig jaar de revue passeren. Ik leerde haar kennen als een zeer verzorgde en nette dame. Krachtig ook. Mijn schoonmoeder stond altijd voor ons klaar. Ze zag haar zoon vader worden, haar kleinkinderen volwassen. Ze was trots op haar grote kleinkinderen. 

Toen die nog klein waren genoot ze enorm van de logeerpartijen van de kinderen. Samen appelflappen bakken. Het bad ritueel met veel badschuim. De kinderen met een bakje Nibbits voor de televisie. Met veel geduld naaide ze jurkjes voor Puck of zorgde ze ervoor dat de spijkerbroeken van Pim nog een tweede leven kregen. 

Ze kon oordelend zijn. Keihard soms, maar nooit naar mij. Discussies ging ik uit de weg, we kwamen er toch niet uit. De laatste jaren werd ze milder, keek ze terug op haar eigen leven. Het leek wel alsof ze een ander pad had willen bewandelen, maar dat het haar niet gelukt was. 

En nu is het te laat. Het einde is nabij. Zij weet het. Wij weten het. We hebben mooie gesprekken. Bekijken Foto’s. Halen herinneringen op.

De handen van Anneke en die van dochter Puck houden elkaar al twintig jaar vast. De ene een heel leven geleefd, de andere nog een heel leven voor de boeg. Verstrengeld tot het niet meer kan. Ze hebben elkaar los moeten laten. Wij hebben je losgelaten. 

Wees maar niet bang, we zullen je niet vergeten! 

(20-03-1933 * 25-12-2023)