Geen wekker vanochtend. Heerlijk! Ik kijk naast me; het bed is leeg. Meneer Enzofoort is de dag al begonnen. Ik ruik koffie en verheug me op mijn krantje. Terwijl ik moed verzamel om er uit te komen denk ik aan de vluchtelingen die woensdag in Sporthal Schuilenburg aankwamen. Hoe zouden zij de afgelopen dagen wakker zijn geworden? Werden ze wakker na onrustige dromen over hun gevaarlijke reis? Openden zij hun ogen en duurde het even voordat ze door hadden dat ze niet in hun eigen bed in Syrië lagen? Hebben ze stiekem liggen huilen omdat ze bang zijn voor de toekomst? Mannen, vrouwen en kinderen. Elk met hun eigen verhaal. Wakker wordend in een sporthal.
Omwonenden stonden op hun achterste benen toen ze hoorden dat er in hun buurt noodopvang zou komen. De vreselijkste teksten gingen rond op de sociale media. Ze moeten de sporthal in de fik steken. Stelletje verkrachters, laat ze opdonderen. Ik las het met een mengeling van verbazing en afschuw.
Feit blijft; buurtbewoners voelden zich overvallen door het besluit van de gemeente. Om eerlijk te zijn kan ik me daar iets bij voorstellen. Hoe zou ík me voelen wanneer er ineens noodopvang zou komen in het nieuwe gebouw naast de Mevlana Moskee, het gebouw dat grenst aan onze achtertuin? Hoe zou ik reageren wanneer vluchtelingen door onze poort zouden lopen om naar de stad te gaan. Misschien dat ik de poort dan wel zou mijden en dat voelt gek, want ik roep al weken dat Amersfoort in actie moet komen om vluchtelingen op te vangen. Misschien ben ik wel bang voor het onbekende, net als veel bewoners van Schuilenburg.
Ik moet me blijven realiseren dat het gaat om mensen. Mensen als u en ik. Mensen die een prima leven leidden maar die op de vlucht moesten. Mensen die alles achter gelaten hebben en hier in Amersfoort weer opnieuw moeten beginnen. Ik hoop dat mijn angst verdwijnt en dat ik open sta voor nieuwe ervaringen. Dat ik in een stad woon waar de integratie op een mooie natuurlijke manier verloopt. Dat ik over een paar jaar trots kan zeggen; Amersfoort heeft het goed gedaan. Ik hoop oprecht dat ik niet mijn angst laat regeren, maar mijn hart.
enzofoort 