Rotweek

Ik schrijf maandelijks voor mijn collega’s van Beweging 3.0 een column, daarin beschrijf ik mijn belevenissen als thuisbegeleidster. Deze maand schreef ik het volgende: 

Ik vond mijn fiets al zo zwaar trappen en pas bij mijn cliënte Monique kwam ik er achter dat mijn voorband lek was. Balen, want het was zo’n 6 kilometer van mijn huis en ik moest mijn kinderen na dit bezoek van school halen. Maar goed, dat was van latere zorg, want eerst wilde ik horen hoe het met Monique was gegaan.

Direct bij binnenkomst merkte ik dat het minder ging. Het afbouwen van haar medicijnen verliep niet zoals gehoopt en ze was onrustig, miste overzicht en was bang om weer af te glijden. Ze heeft de Paaz gebeld en met de psychiater overlegt over haar medicatie. Na wat ‘structureren van haar huishouden’ spraken we af dat ik op haar fiets naar huis zou gaan en dan later op de dag de fietsen weer om zou ruilen met behulp van onze auto. Ik baalde, want ik moest deze middag nog wat privédingen doen en ik was bang in tijdnood te komen.

Het was al zo’n rotweek. Cliënte Marin werd gisteren, waar ik bij zat, afgesnauwd door haar man. Hij kleineerde haar en het erge was; ik zei er niets van. Toen ik buiten stond baalde ik, maar ik was te verbouwereerd geweest. Wat een lul!  Met Marin heb ik wel gesprekken gehad dat als ze iets aan haar slechte huwelijk wilde doen ze actie moest ondernemen, maar of ze daar de moed voor heeft? Ik vraag het me af.

Diezelfde dag hoorde ik slechte nieuws over mijn cliënte Petra met een korte-termijn-geheugen-stoornis. Werd er een paar maanden geleden nog gezegd dat het geen Alzheimer was of iets in die richting, nu blijkt uit de scans dat er toch achteruitgang is te zien in haar hersenen. Een domper, want haar omgeving –waar ik me ook onder schaar- zagen juist vooruitgang. Ze was energieker, herinnerde zich meer en nam initiatief.

En of het niet genoeg was stond Jessie vandaag op mijn antwoordapparaat,  ze was waanhopig; ze bleek zwanger te zijn. Ze wil de zwangerschap niet voortzetten omdat ze het niet aankan. Ze ziet het niet zitten, nog een kleintje erbij terwijl ze nu al met moeite haar leven leeft. Omdat ze zich in zeer Christelijke kringen bevindt en ze zich diep schaamt vroeg ze mij mee te gaan naar een kliniek. Gelukkig gaat me dat lukken, hoeft ze niet alleen te gaan.

Kortom, er zijn wel eens leukere weken geweest. Weken waarin het wel goed gaat met mijn cliënten. Ik bedenk me dat mijn kinderen over een half uur op het schoolplein staan te wachten en ik vertrek bij Monique. En terwijl ik op haar fiets richting mijn kinderen rijdt realiseerde ik me dat ik in mijn handjes mag knijpen: geen medicatie nodig, niet (ongewenst)zwanger, geen man die me afblaft, geen voedselbank nodig, en geen kortetermijn geheugenstoornis. Waar zeur ik eigenlijk over? Over een lekke band die wat ongemak met zich mee brengt. Pffff….