Daar loop ik als 16-jarige scholier voorop in een optocht tegen Kruisraketten. Ik houd een vlag vast met een getekende raket en draag een sjaal met regenboogkleuren. De foto staat in de krant van 6 november 1985. Het was de tijd dat een regenboog louter een mooi natuurverschijnsel was.
De nacht voor het protest had ik niet geslapen. Ik zat in het organiserend comité en was bang dat er niemand op zou komen dagen. Mijn angst bleek ongegrond. Er deden zo’n 750 scholieren mee ondanks het feit dat leerlingen van andere scholen toestemming nodig hadden van hun ouders en er gedreigd werd met straf in verband met spijbelen. Wat was ik trots, opgelucht en blij!
Mijn school was vooruitstrevend. Ik voelde me gezien en gewaardeerd. Mijn stem en die van mijn klasgenoten werd gehoord. Ik hoop dat datzelfde geldt voor leerlingen van het Lodestein College in Amersfoort. Dat zij ook gehoord worden want ik denk dat veel leerlingen van die school toleranter zijn dan hun ouders of schoolleiding. Dat ze het verschrikkelijk vinden dat er zo’n identiteitsverklaring is ondertekend.
Zij weten vast wel dat twee van hun klasgenoten behoren tot de LHBT+ groep. Dat die pittige tante uit hun klas op meiden valt of dat het stille meisje achterin liever een jongen was geweest. Hopelijk laten ze hen weten dat ze er niet alleen voor staan. Misschien kunnen ze een regenboogvlag ophangen op school of gewoon tegen hun klasgenoot zeggen dat ze er voor hem of haar zijn. En als dit te spannend is kunnen ze regenboogveters dragen of een regenboogsjaal.
Het is goed soms uit je comfort-zone te stappen om duidelijk te maken waar je voor staat. Een scholierenstaking is misschien een brug te ver, maar zelf zorgen voor een veilig schoolklimaat kan wel. Samen bereik je meer dan je denkt. Zo had ik niet gedacht dat er echt geen kruisraketten zouden komen in Nederland. Wie weet wordt die identiteitsverklaring uiteindelijk ook wel afgeschaft. Dat zou toch mooi zijn!
enzofoort 