De jongen kijkt me indringend aan. Hij had mijn zoon kunnen zijn. Ik kijk naar zijn geboortedatum. Geboren in hetzelfde jaar als Pim. Sterker nog; in dezelfde maand. Hij had mijn zoon kunnen zijn.
Mijn zoon had me de foto doorgestuurd via Whatsapp. Ik was even in verwarring. Het was een Russische jongen, dat was wel duidelijk. “Is dat die vriend van je die misschien in militaire dienst moet?” vraag ik. “Nee”, was het antwoord. “Gewoon een dode Russische soldaat. Nou ja…gewoon.”
De oorlog komt binnen. Ook bij mijn zoon. Hij studeert Gamedesign in Visby op Gotland. Een Zweeds eiland waar nu heel veel militairen zitten. Het eiland kan makkelijk bereikt worden door Russische raketten vanuit Kaliningrad, een stukje Rusland tussen Polen en Litouwen. Nu heeft Rusland zijn handen vol aan Oekraïne maar begin maart toonde Poetin wel even zijn spierballen door ongeoorloofd vier straaljagers over het eiland heen te laten vliegen. Pim had ze over horen komen.
Hij hoorde van een van zijn Russische game-vrienden dat die binnenkort naar een medische keuring moet om daarna in het leger te kunnen. Zou Pim ook zomaar opgeroepen kunnen worden als Nederland in deze krankzinnige oorlog terecht komt? Ik kan het bedenken, maar ik kan het niet voelen. Zo kan ik me ook geen voorstelling maken van het verdriet dat de moeder van de dode Russische soldaat moet hebben.
Ik begrijp niets van oorlog. Steden kapotschieten. Militairen en burgers doden. Je macht tonen. Waarom? Hoe kan een psychopaat zoals Poetin het zo ver hebben geschopt? Wat voor kronkels moet je hebben in je hoofd om dit voor jezelf te kunnen verantwoorden?
Drie weken geleden was ik in paniek. Ik heb een paar nachten slecht geslapen. Maar ik heb besloten om de oorlog zoveel mogelijk buiten te sluiten en ik constateer nu al dat het al ‘een soort van’ went. Alsof ik in een parallelle wereld woon.
Vroeger dacht ik dat ik wel moedig zou zijn ten tijde van oorlog. Nu weet ik dat ik dat niet ben. Eigenlijk vind ik dat we Oekraïne moeten helpen met manschappen en luchtverdedigingswapens, maar als ik kan kiezen kies ik toch liever voor onze eigen veiligheid. Ik hoop en bid ik dat wij geen rechtstreekse vijand worden van de Russen. Ondertussen heb ik het gevoel dat we Oekraïne laten stikken.
Ik wil gewoon niet dat de foto van mijn zoon naar anderen wordt gestuurd omdat hij zou zijn gesneuveld in een strijd die ik niet wil. Die mijn zoon niet wil. Die bijna niemand wil.
Kloteoorlog!
enzofoort 