Koninginnedag

Je lijkt wel een prinses! Zeg ik. Mijn vijfjarige buurmeisje kijkt me stralend aan. Ze draagt een roze jurkje en op haar hoofd draagt ze een plastic diadeem. Ze huppelt op haar lakschoentjes naar haar vriendinnetje die verderop in de straat woont. Een prinses zijn. Wat een aantrekkingskracht heeft dit op meisjes van die leeftijd. En ach, als ik eerlijk ben wilde ik dat vroeger zelf ook. Ik had weinig met prins Willem Alexander maar zag Constantijn wel als potentiele partner, hij had iets olijks, iets ondeugends. Wanneer ik zijn vriendinnetje zou worden zou ik wel mijn naam veranderen in Regina, één van mijn doopnamen. Nienke klonk natuurlijk veel te gewoon. Net als de naam Petra, dat was de roepnaam van Prinses Laurentien voordat ze zich aansloot bij de koninklijke familie. Uiteindelijk ging zij er met mijn prins vandoor.

Inmiddels kijk ik anders naar het koninklijk huis en heb ik ook mijn bedenkingen, maar vandaag vier ik toch met veel plezier Koningsdag. Koningsdag. Ik kan nog steeds niet aan die naam wennen. We vieren het al sinds 2014 maar voor mij blijft het Koninginnedag. Daarbij hoort een rondje over de Bloemendalsestraat, vandaag de leukste straat van Amersfoort. Met kleedjesmarkt, een kinderpodium en een DJ, alles georganiseerd door Stichting Gerbera. Aan het eind van de middag eet ik traditiegetrouw een hamburger, drink ik een biertje en proost ik op Willem Alexander, onze koning.

Hoe lang zal het nog duren voordat er weer een officiële Koninginnedag komt? Zou Willem Alexander doorgaan tot zijn vijfenzeventigste, net als zijn moeder? Tegen die tijd is Amalia tegen de veertig. En zou het dan uiteindelijk misschien KoninginneNdag worden?

Want wat zou het leuk zijn wanneer prinses Amalia later trouwt met een lieve vriendin. Dan heb je in eerste instantie twee prinsessen. Ik vraag me dan wel af of, wanneer Amalia haar vader opvolgt,  haar vriendin automatisch ook koningin wordt. Of krijg je dan een koningin en een prinses? Zeker is dat het een sprookjeshuwelijk wordt met veel aandacht vanuit de hele wereld. Ik mijmer nog even door. In gedachten zie ik ze al samen huppelen naar het altaar. Amalia met een fonkelende tiara. Haar toekomstige vrouw in roze jurk, met lakschoentjes.

 

 

 

 

 

Drie vliegen

“Een kopje koffie en een cappuccino” bestel ik, terwijl mijn haren nog wat nadruppelen. Het is voor de eerste keer dat mijn vriendin en ik na het baantjeszwemmen koffiedrinken in het zwembad. Die behoefte hadden we niet bij het Sportfondsenbad, maar de Amerena nodigt daartoe wel uit.

Terwijl we met de koffie naar een tafeltje lopen kijken we rond. ,,Het lijkt wel een soort hotellobby”, zegt mijn vriendin. ,,Ja, maar de gangen met die automatische deuren lijken meer op die van een ziekenhuis”, is mijn antwoord. Blauwe, grijze en witte stoelen vullen de ruimte. Verderop staan lekkere loungebanken. Het heeft wel iets, maar toch lijkt het ook nog wat leeg. Dat ligt niet aan de hoeveelheid mensen want het is al flink druk. Vaders met rondrennende peuters, mensen die rustig baantjes hebben gezwommen en topsporters met fitte lijven. Daarnaast lopen er ook nog heel wat bouwvakkers rond voor de laatste klusjes.

Die leegte komt dus niet door de mensen, maar het komt door de muren. De binnenmuren van de Amerena zijn wit. Wit en groot en ze schreeuwen om aandacht. ,,Volgens mij zou het geweldig zijn wanneer er mooie grote foto’s of schilderijen opgehangen worden aan de muren”, zeg ik tegen mijn vriendin. Ze knikt en we beginnen te fantaseren over een wedstrijd. Een wedstrijd uitgeschreven door de gemeente Amersfoort. Speciaal voor Amersfoortse fotografen, kunstenaars en dichters. Laat die creatievelingen een foto, schilderij of gedicht maken met als thema “water”. De winnende kunstwerken krijgen een jaar lang een prominente plek op de muren van de hal en de overige inzendingen kunnen worden opgehangen in de lange gang richting het 50-meter bad of in de gangen naar de sporthal boven.

Drie vliegen in een klap. Je gebruikt de mooie witte muren als expositieruimte. Je biedt de Amersfoortse kunstenaars een ruimte om hun werk tentoon te stellen en de kunst wordt door veel inwoners van Amersfoort bekeken.

Het kan een jaarlijks terugkerende wedstrijd worden. Ik heb nog wel wat thema’s in mijn hoofd; kracht, mensen, kleur… we kunnen nog jaren vooruit. De prijs noemen we dan “De Amarena van de Amerena”; de kers op de taart. Ben benieuwd wie de wethouders van cultuur en sport worden. Binnenkort maar flink lobbyen.

 

 

Afrekenen

Hij valt mij op. Zijn rode jack is verkleurd, zijn lange haren hangen slordig om zijn gezicht. Hij pakte een rol koekjes en doet die in zijn mandje. Daarin ligt ook een blikje bier. Wanneer ik aan de kassa zou zitten zou ik hem er misschien wel tussenuit pikken voor een tassencontrole. Ik schrik van mijn eigen gedachten. Ook ik heb mijn vooroordeel al klaar.

\Als een kip zonder kop loop ik door de Dirk van der Broek bij de Nieuwe Poort. Ik kom hier nooit maar raadslid Youssef el Messaoudi twitterde dat zijn tas was gecontroleerd bij de kassa. Op zich vond hij dat geen punt want het beleid is alle tassen te controleren, maar de vier mensen voor hem hoefden hun tas niet te laten zien. Youssef baalde dat het beleid selectief werd toegepast.

Ik wilde wel eens zien hoe dat in zijn werk ging en besloot tot participerende journalistiek. Aan het begin van de winkel staat inderdaad een bord met: “Onze medewerkers vragen u aan de kassa de inhoud van uw boodschappentas te laten zien” Het idee dat ze mijn tas controleren vind ik heel onprettig. Deels omdat het in mijn tas vaak net zo’n chaos is als in mijn hoofd en deels omdat ik altijd bang ben om per ongeluk iets mee te nemen.

Na een rondje winkel sta ik met broccoli en ontbijtgranen bij de kassa. Ik doe extra verdacht maar ik word niet gecontroleerd. De mensen voor en na mij ook niet. Waarom zou de caissière Youssef wel hebben uitgekozen voor een tassencontrole? Was dit omdat hij raadslid is en je die sowieso niet zomaar kunt vertrouwen of had het te maken met zijn licht getinte uiterlijk?

Om alle schijn van discriminatie of vooringenomenheid te voorkomen heb ik een oplossing. Alle klanten krijgen bij de kassa drie dobbelstenen. Wanneer je drie dezelfde getallen gooit wordt je tas gecontroleerd. Maar wanneer je drie keer zes gooit heb je mazzel; dan krijg je het duurste product dat op de lopende band ligt cadeau. Zo heeft iedereen even veel kans om zijn tas te moeten laten controleren en zit er ook nog een feestelijk element aan. Reken je meteen af met willekeur!

De Zon

Ik stond te trillen op mijn benen en mijn hart klopte in mijn keel. Natuurlijk probeerde ik niet in paniek te raken, maar het scheelde niet veel. Het was een warme zomerdag in 2012 en dochter Pien was nog even kort het Henschotermeer ingegaan voor een laatste opfrisbeurt. Meneer Enzofoort, Teun en ik stonden klaar om te vertrekken maar Pien was nergens te bekennen. We tuurden het water af. Geen Pien. Nergens. Na twintig angstige minuten zijn we naar de EHBO-post gegaan. Zij riepen het om. Pien werd beschreven; blonde lange haren, gekleurde bikini en duikbril. Het leek wel of we in een slechte film zaten. Terwijl een politieagent mij wat vragen stelde, meldde een mevrouw zich met onze huilende dochter. Pien was de verkeerde kant opgelopen toen ze uit het water kwam. Ze was het hele Henschotermeer omgelopen tot iemand naar haar toe was gelopen met de vraag “ben jij Pien”. Ondanks deze vervelende ervaring blijf ik enthousiast over dit prachtige meer. Op de fiets naar een natuurlijk meer in Woudenberg. Heerlijk!

Vanaf het eind van de maand moeten we betalen om er te zwemmen. Bijna 3 euro per persoon. Een dag zwemmen en zonnen voor de prijs van een biertje in de stad. Waar kan dat nog? Ik vind dat geen gek bedrag voor een dagje genieten in de natuur. De zooi die wij achterlaten moet worden opgeruimd, het natuurgebied waar we in recreëren moet worden beheerd en er zijn faciliteiten zoals een EHBO-Post en foodtrucks. Dat er gezondere, biologische snacks te koop zullen zijn juich ik toe.  Ik ben wel benieuwd naar de Hensworst, een wrap met kip en salade. Wie dat te duur vindt kan gewoon zelf boterhammetjes meenemen.

Natuurlijk zijn er veel handtekeningen opgehaald met als doel gratis te kunnen blijven zwemmen, we blijven tenslotte Nederlanders. Het argument dat gezinnen met weinig geld zo’n uitje niet kunnen betalen snap ik, maar daar kunnen we dan toch een oplossing voor vinden? Een gratis knipkaart voor gezinnen die in armoede leven bijvoorbeeld? De gemeente wil daar vast wel aan meewerken.

Het was fijn dat we de afgelopen jaren gratis naar het Henschotermeer konden. Maar het is 2018! Voor niets gaat de zon op.