Oranje (onderste) Boven

Dit jaar is onze straat niet geheel oranje gekleurd door talloze vlaggetjes, dat was twee jaar geleden nog wel het geval. Ik vind dat niet erg, want ik ben niet zo van het voetbal en vooral niet van de voetbalgekte die daar aan vast zit. Ik weet nog dat ik bij het vorige WK die vlaggetjes constant vanuit mijn ooghoeken zag en dat ik gek werd van het gewapper wanneer ze door de wind alle kanten op gingen. 

Dit jaar leek het rustig te worden in onze straat, want de man die ze al die jaren had opgehangen is verhuisd en er is nog niemand geweest die de moeite heeft genomen om meters met vlaggen op te hangen.  Maar ik heb me toch een beetje vergist. Pal tegenover ons huis heeft mijn buurman –type ruwe bolster blanke pit- een vlag opgehangen. En niet zomaar eentje; een reus. En dat de vlag een tijdje onderste boven heeft gehangen is mijn buurman geheel ontgaan. Misschien omdat hij ook al drie shirts bijelkaar gespaard heeft bij een paar kratjes Heineken? , 

HOPPOP

“Wat heb je gedaan? Hoppoppen? Wat is dat nou weer”. Mensen die mij al jaren kennen weten het inmiddels, maar nieuwe collega’s trekken hun wenkbrauwen nog altijd op als ze het horen. En steevast leg ik uit: We hebben jaarlijks tijdens Pinksteren een familieweekend met de Hopstakens. Mijn man zijn familie heet zo en omdat er ook al jaren het Pinkpop-festival is tijdens dat weekend  noemen wij het al jaren Hoppop. Snap je het nog?

Dit jaar waren we voor het eerst op een camping vlak bij Oosterhesselen. Een dorp dat ik nog ken vanuit mijn jeugd. Wij waren als gezin als enige met onze vouwwagen. De andere familieleden zaten in verschillende ‘chalets’ oftewel stacaravans. En op de velden tussen die ‘chalets’ brachten we uren door in het zonnetje. Het is leuk om elkaar in ieder geval 1x per jaar te ontmoeten en te zien hoe alle kinderen steeds groter, langer en slungeliger worden. Het is fijn om ’s avonds met een glaasje wijn bij te kletsen en eens over andere dingen te praten dan koetjes en kalfjes. Het is zwaar om ’s ochtendsvroeg wakker te worden van het gekwetter van de Hopstakens die niet alleen laat naar bed, maar ook vroeg eruit gaan. Dat was voor mij het enige minpuntje, want ook tijdens Hoppop heb ik last van mijn ochtendhumeur. Verder was het dit jaar prachtig weer en genoten we volop. Een paar van mijn neven waren samen met mijn zoon actief op een plas achter de camping. Wat mij en mijn gezin betreft; Volgend jaar weer. op

Eind goed, al goed

Eventjes was ze teleurgesteld. Puck kreeg tijdens de intocht niet zo heel veel extra snoep rond haar nek. Naast een veter met wat snoepjes en een zakje chips van mij had ze van buurman Coen prachtige bloemen gekregen. Ze was er blij mee, maar zag om zich heen klasgenootjes die tassen met snoepgoed met zich meedroegen. Dat, samen met de vermoeidheid, zorgde voor een paar tranen. Tranen die ze manmoedig wegslikte want ze schaamde zich er ook een beetje voor. Tranen die overigens geheel opdroogden toen buurmeisje en grote vriendin Isis een ketting met snoepjes kwam brengen.
Het is een raar iets. Vier dagen wandelen en dan, op de laatste dag, een soort competitie; wie krijgt het meeste snoep omgehangen. Ik heb mijn dochter nog eens extra geknuffeld en haar benen en voeten liefdevol gemasseerd. Met een glimlach viel ze uiteindelijk slaap. 

Verwennen

Ik doe het elk jaar en de kinderen kijken er naar uit. Masseren. Nadat Pim en Puck terug zijn gekomen van de avondvierdaagse en hebben gedoucht neem ik hun benen onder handen. Niet dat ik weet hoe het moet, ik doe gewoon maar wat. Ze genieten er van en ik ook. Eigenlijk raar dat ik het maar vier dagen per jaar doe, want het is zo fijn. En wat me steeds weer opvalt; mijn kinderen worden groot. Pim zijn voeten zijn groter dan mijn handen, Puck haar benen zullen langer worden dan die van mij nu zijn. En ik hoop dat beide kinderen steeds sterker in hun schoenen zullen komen te staan. Ze zijn er nu al druk mee bezig….

Stilte voor de storm?

Mijn helden zijn nu al zo’n anderhalf uur onderweg en als het goed is hebben ze het drooggehouden. Ik kijk voortdurend op buienradar.nl. Hoop dat ze voor 21.00 uur binnen zijn ivm noodweer dat er aan zit te komen. En dat na zo’n mooie heldere, broeierige dag. De eerste wolk die ik vandaag zag, zag er zo uit:

HELDEN

Manlief had boodschappen gedaan en die stonden op het aanrecht. Boodschappen deels bestemd voor de avondvierdaagse. Zoals een paar flesjes water. Vandaag is de tweede dag en gisteren bleek dat er tijdens de tocht vooral behoefte was aan water; het was warm geweest en vandaag zou het nog warmer worden.

In een flits dacht ik; wat een toepasselijke naam ‘held’.  En meteen daarna realiseerde ik mij dat de flesjes water natuurlijk niet de merknaam ‘held’ droegen. Nee, het ging om het woord ‘helder’ maar omdat de verpakking er half overheen zat waren die laatste twee letters mij ontgaan. Toen ik de verpakking verder bekeek zag ik dat het om “helder water” ging.

Rare naam eigenlijk; helder water. Het zou gek zijn wanneer dit water niet helder was geweest. Verder stond er; 100% van de nettowinst gaat naar waterputten in de derde wereld. Niet te geloven, fair trade water. Voor een fair trade prijs bleek later. Water verpakt in veel plastic en daarvan gaat de winst naar het goede doel. Voelt een beetje krom maar ook wel helder. En -zo stond op de verpakking- iedere druppel telt…. Mijn helden hebben overigens ook deze dag met goed resultaat afgerond. Nog twee dagen vol hectiek te gaan en dan gaan we alle vier een lang weekend genieten van veel zon. En weinig kilometers. 

Avondvierdaagse: Dag 1

“Vroeger kreeg je gewoon een bosje bloemen op de laatste dag en je kreeg voor onderweg een rolletje rang mee”. “Echt waar?”, mijn kinderen kijken me met grote ogen aan. Ze staan aan het begin van vier dagen de avondvierdaagse wandelen. Pim doet de tien kilometer en Puck gaat voor de vijf. En mijn lief….die wandelt elke avond de tien met Pim en de rest van de bovenbouw mee. En ik ga vanavond de ‘koek en zopie’ organiseren voor die groep en donderdag loop ik de laatste avond mee met Puck.

Ik denk aan al die ouders van al de kinderen die meedoen. Niet alleen in Amersfoort maar in heel Nederland. Zouden de supermarkten het bijvoorbeeld merken; wordt er meer soep en brood verkocht? Dikwijls heb je namelijk geen tijd om te koken. De wandeltochten beginnen rond zes uur en daarvoor moet je eten want bij terugkomst is het al gauw acht of negen uur en moeten de kinderen alweer bijna naar bed. Als je dan ook nog werkt heb je amper tijd om te koken. Ook is het een heel georganiseer welke moeder of vader welk kind terug brengt na afloop. Want als je kinderen verschillende afstanden lopen lukt het je niet altijd om beide kinderen te halen en te brengen. Kortom; gedoe in Nederland. De kinderen kijken er in ieder geval naar uit. Ze zijn te zenuwachtig om te eten. Een boterham en een kopje soep gaat nog net. 

Geen klein insectenboek

“Het openluchttheater ligt inderdaad aan deze weg, maar de voorstelling is afgelast”. De mevrouw die ons ontving gaf ons nog een flyer mee waarop ook de voorstellingen van de komende weken stonden. We keken elkaar teleurgesteld aan. Wat een pech. Toneelvereniging Deo en Arti zou namelijk het stuk “Erik of het kleine insectenboek” spelen in het openluchttheater van Eemnes. En wij hadden enorm veel zin om het stuk te zien. De reden van de afgelasting was de onzekere weersverwachting. Er was namelijk onweer, regen en zelfs hagel voorspeld. Dat hadden we zelf ook gezien toen we op buienradar.nl hadden gekeken, dus we begrepen het ook wel. Daarna zijn we even naar mijn zwager en schoonzus gegaan. Die wonen ook in Eemnes. Daar hebben we heerlijk in de tuin gezeten. De zon scheen volop en er kwam geen regen. Tegen vijf uur gingen we naar de jaarlijkse BBQ van Deo et Arti. Omdat manlief actief lid is waren wij ook uitgenodigd. Ook tijdens de BBQ scheen de zon. Pas toen we allang weer thuis waren en  het donker werd begon het te regenen. Maar het voorspelde noodweer bleef vandaag uit. Hoewel…het wordt nu wel heel donker en in de verte hoor ik gedonder.

Retourtje Turkije

Ze waren al de hele week bezig geweest met het opbouwen van de tenten. Aanhangers, leden of hoe noem je dat… nou ja, de mensen van de Mevlanamoskee hadden hun best gedaan. De moskee hield een open dag en op het plein naast de moskee stonden veel kraampjes met voornamelijk eetwaar. We werden hartelijk ontvangen door een jongeman die vertelde dat we ons ook konden laten rondleiden. Wij lieten de rondleiding zitten, omdat we die al eens eerder hadden gehad, maar een stukje baklava met ijs gaat er natuurlijk altijd in. En ik heb flink wat foto’s gemaakt. Zoals deze…

Spagaat

‘Doe maar honderd keitjes”, zei de mevrouw die voor ons stond bij de kassa van Proef Amersfoort. En honderd keitjes is in het echt honderd euro. Honderd euro. Mijn cliënt moet er met twee kinderen twee weken van zien rond te komen. Haar oudste zoon is 10 en haar jongste is 7 maanden. “Hoe moet ik het doen Nienke?” vroeg ze vanmiddag nog. Ze was de wanhoop nabij want deze week hadden de vrijwilligers van de Voedselbank vrij en dat betekende dat ze deze vrijdag een doos boodschappen mis liep. “Levi moet nog nieuwe schoenen… waar moet ik dat van betalen?  En volgende week is de melk voor kleine Boaz op. Hoe doe ik dat dan? Ik kan amper genoeg eten kopen. Moet ik soms met mijn benen wijd? “. Ze keek me aan, ik zag de wanhoop in haar ogen. En een paar uur later loop ik bij Proef Amersfoort. Een paar glazen wijn, wat hapjes en wij zijn door onze 50 keitjes heen. Vijftig euro, mijn cliënt moet er een week mee doen. Voor ons geldt: even aanvullen, geen probleem. Kunnen we ook nog een toetje nemen. Ik geniet hoor, dat wel. Maar ergens in mijn achterhoofd gonst het zinnetje; het moet toch anders kunnen? Het blijft me bezighouden…..