Hou op met betuttelen van ouderen!

,,We zaten lekker te kletsen en toen werden we gevraagd weg te gaan, want we waren te zichtbaar voor de mensen binnen.” Het stoom komt uit de oren van mijn vriendin. Ze had een boodschap gedaan voor een mevrouw die in een woonzorgcentrum woont.  Na tien weken mocht mevrouw eindelijk naar buiten en konden ze elkaar zien zonder glas ertussen. ,,Omdat ik geen familie ben mag ik niet op bezoek en ook mochten we niet samen in de tuin zitten.” Mijn vriendin wordt steeds bozer. ,,Dus we zaten even op het bankje naast de ingang, maar toen kwam de directeur en moesten we alsnog ergens anders naar toe.”

Het lijkt me niet makkelijk, tijdens deze crisis directeur te zijn van een woonzorgcentrum of verpleeghuis. Je wil natuurlijk voorkomen dat dat virus zich gaat nestelen in je instelling en je zit vast aan de regels van de overheid, maar om deze groep ouderen zo te betuttelen vind ik mensonterend. De hoeveelheid aan regels is ongehoord. Als familie moet je in een keer voor drie weken afspreken, een vast familielid mag maximaal twee keer per week komen en de instelling bepaalt het tijdstip.  Wat een gedoe, wat een frustratie.

Moet je nagaan. Ben je tachtig, was je altijd zelfstandig en dan raak je de regie over je eigen leven volledig kwijt. Zit je min of meer opgesloten op je kamer, moet je wachten op het enige familielid dat binnen mag komen en ondertussen zie je op de televisie dat terrassen weer opengaan, kinderen weer naar school kunnen, sportscholen weer aan de slag mogen. Dan voel je je toch volkomen genegeerd?

Er moet meer met de ouderen zelf gesproken worden. Wat willen zij? Durven ze het risico te lopen ziek te worden, blijven ze juist binnen of zit daar nog iets tussenin?  Mijn vriendin had gewoon met mevrouw in de binnentuin van de instelling moeten kunnen zitten ook al is ze geen echte dochter! Iets meer flexibiliteit lijkt me op zijn plaats? Misschien moet er meer gekeken worden naar wat wel kan in plaats van niet!

 

Run op kaartje of stoel

Alles in me schreeuwt: Nee! Ik ga niet een plekje reserveren in een kroeg. Ik weet vaak van tevoren niet wanneer ik zin heb in een wijntje en om dan te moeten reserveren lijkt me niks. Langs Kafé van Zanten lopen en ter plekke  besluiten om naar binnen te gaan vond ik juist zo fijn. Onverwachts genieten van een drankje en een borrelplankje.

Natuurlijk ben ik blij dat we binnenkort weer terecht kunnen in de kroeg, dat we weer naar een tentoonstelling mogen of van een film kunnen genieten maar spontaan zal het niet meer zijn. Reserveren moeten we.

Dat deden we natuurlijk al eerder voor de film maar het voelt nu heel anders. Met drie vriendinnen op anderhalve meter een film kijken, wil ik dat wel? En juist na afloop een wijntje drinken en daarbij de koppen -letterlijk- bij elkaar steken om de film en de rest van ons leven te bespreken maakt zo’n avond voor mij zo waardevol. Als iedereen kan meeluisteren wordt de nazit toch anders.

Voor het terras hoef je niet te reserveren. Ik ben benieuwd  hoe de Hof er uit zal zien op een zomerse dag.  Er komt misschien wel een run op het beperkte aantal tafeltjes. Krijgen we van die taferelen dat mensen voor openingstijden hun jas al over de stoel gaan hangen om zeker te zijn van een plaatsje?

Kunst bekijken op afspraak vind ik dan nog het minst erg, want natuurlijk is het wel fijn wanneer het niet zo druk is bij een expositie en je rustig langs de objecten kunt lopen. Kunsthal KAdE is er al helemaal klaar voor. Via hun website wordt duidelijk uitgelegd hoe je aan kaarten kunt komen en wat daarna de bedoeling is.

Het is niet anders, maar als wij over vijf jaar nog naar het filmhuis willen, nog een biertje willen drinken op het terras bij Van Zanten of nog een expositie willen zien in Kunsthal KAdE dan moeten we juist nu investeren in deze zaken. Laten we de Amersfoortse ondernemers blijven steunen, anders kunnen we over een paar jaar nergens meer terecht. Dat zou toch zonde zijn!

Kloterupsen…

Je bent een koolmeesje en wil je vleugels uitslaan in Amersfoort. Je krijgt een prachtig nestkastje aangeboden. Er is zelfs keuze uit 140 kastjes die afgelopen jaar opgehangen zijn. Een partner is snel gevonden en in no-time zijn jullie eitjes uitgekomen.

Je vliegt naar een boom om voedsel te vinden voor de kleine meesjes en een paar dagen later liggen ze allemaal dood in hun nestje. Hoe kan dat nou? Heeft dat iets te maken met het verdelgingsmiddel Xentari dat net over de bomen is gesproeid?

8 jaar ben je, en je speelt buiten met je buurjongetje. Je loopt onder een boom waar druppeltjes vanaf komen. Gek. Het lijkt of het regent, maar de lucht is blauw en de zon schijnt. In de druppeltjes blijkt het verdelgingsmiddel Xentari te zitten. Je komt thuis en vertelt je moeder dat je last hebt van kriebel op je armen. Ze vraagt zich af of er nu dan al brandhaartjes zijn losgekomen van de eikenprocessierupsen en smeert een zalfje op je armen. Het helpt voor geen meter.

Je bent wethouder Kees Kraanen en je bent verantwoordelijk voor de bestrijding van die verrekte eikenprocessierupsen. Kortgeleden heb je de opdracht gegeven de bomen in te spuiten met Xentari. Ondertussen staat een groep mensen klaar om duizenden eikenbomen met een soort stofzuigers te ontdoen van die rotbeesten en verder heb je het afgelopen jaar ook gezorgd voor nestkastjes voor mezen. Want mezen zijn de natuurlijke vijand van de rupsen. Je hebt toch maar mooi drie oplossingen bedacht voor het probleem waar veel Amersfoorters last van hadden; jeuk door brandhaartjes.

Je werkt bij de vogelbescherming en hebt vorig jaar al gemerkt dat er veel jonge mezen zijn doodgegaan na het gebruik van het biologische verdelgingsmiddel. Uit een eerste onderzoek is nog niet duidelijk of dat komt door Xentari of een ander middel. Ondertussen komen er steeds meer meldingen vanuit het hele land.

Stel je gebruikt gewoon je gezond verstand. Dan kun je toch op je klompen aanvoelen dat de combinatie Xentari, mezen en spelende kinderen geen goede is? Hoe dan ook; een pasklare oplossing is er niet. Ik wens onze eigen Mees Kees alle wijsheid, kennis en inzicht toe. VVD-ers en natuur, het blijft een moeilijke combinatie.

 

Tips voor de wethouder

Potverdorie zeg. Je zult maar de financiën van de gemeente Amersfoort in je pakket hebben. Arme wethouder Willem-Jan Stegeman; een paar maanden geleden dacht hij nog dat de begroting redelijk op orde was, maar door de Corona-crisis moet er ineens geld uitgegeven worden aan zaken waar hij helemaal niet op gerekend had. Zo gaan er miljoenen naar de ZZP-ers in de stad, moest er geld komen voor de huur van sportaccommodaties en moeten ook andere bedrijven ondersteund worden om niet om te vallen. Het lijkt me geen makkelijke klus.

De bedrijven zelf doen natuurlijk ook hun best om met kunst en vliegwerk het hoofd boven water te houden. Maar hoe moet bijvoorbeeld theater De Lieve Vrouw overeind blijven in de anderhalve meter maatschappij? Dat gezellige, intieme pand is totaal ongeschikt om afstand te houden. Of een poppodium als Fluor, theater Flint of Kunsthal KAdE? Het zou fijn zijn wanneer de gemeente Amersfoort deze bedrijven ondersteunt zodat ze niet failliet gaan en we over een tijd weer ‘gewoon’ van het culturele aanbod kunnen genieten.

Het blijft natuurlijk puzzelen waar het geld vandaan moet komen. Ik heb alvast twee tips. Wacht nog met het bouwen van een nieuw stadhuis. Inmiddels zijn ook de ambtenaren handig geworden in het vergaderen via Zoom of Teams en kan er ook bij hen gedeeltelijk vanuit huis gewerkt worden waardoor nieuwbouw vooralsnog geen prioriteit heeft. En voor zaken als de afhandeling van paspoorten en rijbewijzen en het houden van raadsvergaderingen is al maanden een mooi pand beschikbaar. Midden in de stad. Het pand van Hudson Bay. Met drie ingangen, meerdere etages en verschillende grote ruimtes die helemaal in te richten zijn op onze nieuwe anderhalve meter maatschappij.

En stop met de bouw van de Westelijke rondweg. Er blijven bij het niet doorgaan van de weg miljoenen over die gebruikt kunnen worden voor bijvoorbeeld de culturele sector. Want nu gebleken is dat veel mensen thuis kunnen werken zal er nog minder verkeer over de weg rijden dan verwacht. En het was er al niet zo druk. Wie nu nog voor de rondweg gaat heeft de afgelopen weken onder een steen gelegen en is niet klaar voor het nieuwe normaal. Toch, wethouder Stegeman?

Dilemma’s

Het wringt. Ik word er moe van. Dilemma’s in mijn hoofd. Ik kijk naar de wat kleurloze tuin. Het wordt wel tijd voor wat hangplanten, maar is dat nou noodzakelijk of is dat echt een luxe? En ga ik naar een tuincentrum of haal ik wat planten bij de supermarkt? Zal ik toch een keertje op afstand op kantoor afspreken met mijn collega of moeten we toch maar weer beeldbellen? En is het goed wanneer mijn driejarige buurjongetje gezellig naast me komt zitten terwijl ik voor op het bankje zit of moet ik hem toch wat meer op afstand houden?

De hele week moet ik keuzes maken waar ik normaal niet eens over na zou denken. Zijn er dilemma’s waar ik eigenlijk helemaal geen zin meer in heb. Ik heb behoefte aan meer bewegingsvrijheid maar vind het tegelijkertijd ook heel spannend om die vrijheid te nemen.

De eerste weken van de ‘lockdown’ was het niet zo moeilijk; thuisblijven was het devies. Ik kwam amper het huis uit. Maar naarmate de weken vorderen merk ik dat ik wat minder strikt zou willen zijn. En ik ben niet de enige zo te zien aan de rijen bij Ikea Amersfoort. Ik ben er zelf niet geweest, maar als Ikea en de bezoekers zich allemaal aan de regels van de RIVM hebben gehouden, wat is er dan mis mee? Waarom steigeren we wel wanneer mensen een ladekastje of servetten willen kopen en vinden we het minder erg wanneer er een rij voor de plaatselijke ijswinkel staat. Want hoe belangrijk zijn ijsjes?

Ooit zullen we weer terug moeten naar een ietwat normalere maatschappij. Dat het nooit meer wordt zoals het was is wel duidelijk, maar ergens moeten we ook leven. De een interpreteert de regels anders dan de ander. Misschien moeten we dat juist accepteren en elkaar minder de maat nemen. Het gaat er natuurlijk vooral om dat we ervoor zorgen dat er geen pieken op de IC terecht komen. Maar er is geen duidelijke, enige, juiste weg om de crisis te bestrijden.

Ondertussen gaat het maar door in mijn hoofd. Zo wil ik graag naar mijn moeder in Friesland maar ik ben bang haar te besmetten ook al voel ik mij niet ziek. Tegelijkertijd komt er wekelijks iemand haar huis schoonmaken. Wie van ons vormt het grootste risico?  Doodmoe word ik van die dilemma’s. Dat zal nog wel even zo blijven.