Bubbels

Het zal je maar gebeuren. Je bent twaalf jaar en gaat samen met een vriendinnetje zwemmen in de Octupus in Leusden. In het bubbelbad komen twee grote jongens en die betasten je en houden je vast. Je vertelt het de badmeester, die licht de politie in en meer dan een jaar later hoor je van de rechter dat de jongens vrij worden gesproken omdat er geen sluitend bewijs is. Door de bubbels waren er geen getuigen. Als het Pien was overkomen en ik een jaar later zou horen dat de jongens niet veroordeeld werden zou ik mij enorm machteloos, boos en verdrietig voelen. Slapeloze nachten zou ik ervan hebben.

Stel je bent een van de jongens en je vergrijpt je aan deze jonge meisjes. Zou je je dan schuldig voelen? Bang zijn voor de consequenties? Of voel je je onschendbaar omdat je weet dat er toch niets te bewijzen valt? En hoe zit het met de badmeester? Die liep rond in zo’n vreselijk lawaaiige omgeving en keek of er niemand verdronk, maar ondertussen had hij niet door wat er in het bubbelbad gebeurde. Zou hij slecht slapen ’s nachts? En checkt hij voortaan het bubbelbad extra om nog zo’n drama te voorkomen?

En dan de rechter, hoe staat zij erin? Misschien voelt zij wel aan dat de meisjes de waarheid spreken maar kan ze door het ontbreken van bewijs de jongens niet veroordelen. Zou ze haar werk dan nog steeds leuk vinden of ligt ze ’s nachts te piekeren en de zaak te overdenken?

Stel dat een agent bij mij voor de deur had gestaan met zoon Teun, omdat Teun werd verdacht van aanranding in het bubbelbad in Leusden. En stel je voor dat Teun het echt niet gedaan zou hebben maar dat de meisjes aandacht zochten of hem een hak wilden zetten.  Dan zou ik mij enorm machteloos, boos en verdrietig voelen. Slapeloze nachten hebben.

Het is een ingewikkelde zaak. En de enigen die echt uitsluitsel kunnen geven zijn de jongeren die gelogen hebben. Maar zijn dat de jongens die de meisjes daadwerkelijk hebben aangerand of de meisjes die hun verhaal hebben verzonnen? Zolang niet iedereen de waarheid vertelt valt er niets te bewijzen. Het zal je maar gebeuren. Klotebubbels.

Geslagen!

 ,,Ben je geslagen?” Ons vijfjarige buurjongetje staat beneden in de straat en kijkt naar boven. Daar hangt mijn dochter net uit het raam om de vlag met haar schooltas in de vlaggenstokhouder te stoppen. ,,Ja, ik ben geslaagd”, antwoordt Pien blij. De vlag wappert en Pien straalt. Het buurjongetje pakt een groot stuk stoepkrijt en tekent slingers op de stoep voor ons huis.

Eigenlijk is het een raar iets, examen doen. Je werkt een paar jaar aan het leren van zaken die je normaal snel even opzoekt via google. Hoewel samenwerken enorm belangrijk is in het leven, zit je tijdens de examens aan aparte tafels en is overleggen juist uit den boze. En waar je in het gewone leven jezelf voortdurend kunt verbeteren, moet je juist tijdens het examen pieken. Eigenlijk is het schoolsysteem en de manier waarop je capaciteiten beoordeeld worden hopeloos ouderwets.

Bij biologie leer je hoe de bloedsomloop werkt, maar belangrijker is of je je hart op de goede plek hebt zitten. En leuk hoor, dat je bij wiskunde op allerlei manieren leert rekenen maar volgens mij is het juist belangrijk dat je op je vrienden kunt rekenen. Terwijl je bij natuurkunde van alles leert over wrijvingskracht, zwaartekracht en middelpuntvliedende krachten heb je in het normale leven vooral veel aan je veerkracht.

Ik had me dat allemaal niet zo gerealiseerd tot afgelopen woensdag. Toen we zaten te wachten op dat verlossende telefoontje van de mentor keek ik ineens op een hele andere manier naar mijn dochter en zag hoeveel ze is gegroeid. Zaken als doorzettingsvermogen worden niet direct gemeten. Hoe sociaal je bent staat niet op het diploma. Of je steeds opstaat, nadat je bent gevallen, dat lees je niet terug in de cijferlijst. Allemaal zaken waarin mijn dochter juist uitblinkt.

,,Ben je geslagen?” vroeg mijn buurjongetje. Voor mij is mijn dochter meer dan geslaagd. Al die vaardigheden die ze de afgelopen jaren geheel of gedeeltelijk onder de knie gekregen heeft zijn belangrijker dan de mooie cijfers die straks op haar diploma staan. Dat telefoontje van de mentor was voor mij vooral een wake-up-call. Een telefoontje waardoor ik mij realiseer dat mijn dochter op weg is een mooi mens te worden. En ja, dààr ben ik trots op!

AFREKENEN

,,Dat is dan 28 euro 65”, het meisje achter de kassa van de Jumbo kijkt hoe ik mijn pinpas tevoorschijn haal en wenst me daarna nog een fijne dag. Mijn boodschappen doe ik in twee plastic tassen en wanneer ik buiten kom loop ik naar mijn fiets. De boodschappen verdwijnen in mijn fietstas, ik maak mijn slot open en probeer weg te rijden. Wat een drukte op het Neptunusplein. Auto’s rijden af en aan en voor de parkeerplaats staat een file.

Het zal over drie weken nog wel drukker worden, flitst het door mijn hoofd. Dan gaat de supermarkt Hoogvliet op het Operaplein in Schuilenburg dicht. Die Hoogvliet is volgens mij de enige supermarkt in dat deel van de stad. De winkel sluit omdat het plein gesloopt gaat worden. Het idiote is; die sloop duurt nog wel een paar jaar. In de tussentijd zitten de buurtbewoners dus zonder supermarkt om de hoek.

Wat rot voor al die ouderen die nu nog met de rollator lopend naar de winkel kunnen en straks afhankelijk zijn van familie of buren. Of de moeders met hun kinderwagen en kleuters aan de hand die straks hun kinderen in de auto moeten hijsen om boodschappen te doen bij een supermarkt in een andere wijk. Ik steek mijn hand uit, wacht tot een auto voorbijrijdt en fiets onze straat in.

Als iedereen uit Schuilenburg met de auto ergens anders boodschappen moet halen zal dat ook wel goed te merken zijn bij de nieuwe Lidl in Liendert, de Albert Heijn op het Euterpeplein of op het Neptunusplein waar naast een Jumbo ook een Hoogvliet zit.

Ik ben inmiddels thuis en pak de boodschappen uit mijn fietstas. Ik blijf het idioot vinden. De gemeente geeft supermarkten wel toestemming om ergens een supermarkt neer te zetten maar weghalen mag zomaar. Raar toch? Helemaal omdat het concern over twee of drie jaar op dezelfde plek weer een nieuw filiaal wil openen. Dan laat je als Hoogvliet je klanten toch vreselijk zitten? Als ik uit Schuilenburg kwam, zou ik nooit meer een stap binnenzetten bij deze winkel. Uit principe. Zo ga je toch niet met je klanten om! Ik zet met een klap mijn boodschappen neer. Oeps. De eieren.