Zelfvertrouwen

Een spannende onderneming vond ik het. Teun en Pien op hun kinderfiets naast me naar de St. Jorisschool aan de Schimmelpenninckkade. We overtraden de regels, want omdat er te weinig ruimte was voor alle fietsen en we dichtbij woonden moesten ze eigenlijk lopend naar school. Maar wij wilden graag oefenen. Lopen konden onze kinderen wel, maar fietsen in het verkeer was wel een dingetje. Het drukke kruispunt bij de Meridiaantunnel vond ik een verschrikking en het duurde dan ook even voordat ik de kinderen zelfstandig naar school durfde te sturen. De eerste keer dat Pien alleen naar circusles aan de Soesterweg fietste en over de rotonde de Nieuwe Poort moest vond ik ook best een mijlpaal. Voor mezelf. Want loslaten, daar was ik niet zo goed in. Inmiddels draait Pien haar hand niet meer om voor een treinreis naar Groningen en neemt Teun de bus naar weet ik waar. Kortom; Zelfstandig reizen moet je leren.

De gemeente Nijkerk wil leerlingen die in een andere gemeente naar speciaal onderwijs gaan ook leren om zelfstandig te reizen. Het gaat om een proefproject waar ouders hun kinderen vrijwillig aan mee kunnen laten doen. Het klinkt als een super initiatief. Hoe fijn is het voor kinderen om zelfstandig naar school te kunnen. Om niet afhankelijk te zijn van een taxibusje. Om ‘net als de anderen’ te kunnen zijn. Maar tegelijkertijd denk ik aan alle stress die het op kan leveren. Het zelfstandig leren reizen is niet het enige waar ze mee te dealen hebben en het kost vast extra veel bloed, zweet en tranen. Gelukkig kunnen de kinderen -als het toch niet lukt- altijd terugvallen op vervoer via de busjes, zo belooft wethouder Klein. Als dat in de toekomst ook zo blijft is dat natuurlijk top, maar ergens ben ik bang dat deze belofte geen stand houdt en er bezuinigingen aan zitten te komen in het leerlingenvervoer.

Ik gun alle leerlingen van het speciaal onderwijs zelfstandigheid en ik gun ze ook veel zelfvertrouwen. Maar ik gun hen vooral dat dat stapsgewijs gaat, in hun eigen tempo, zonder al te veel stress. Net zoals dat ging bij Teun en Pien. Omdat zelfstandigheid waardevol is voor een mens en niet omdat er bezuinigd moet worden.

Geluksboodschapper

Bij wie zou dit koekblik in de kast hebben gestaan? En welke verhalen gaan schuil achter dit schilderij? Ik loop rond in de kringloopwinkel aan de Zwaaikom. Gek eigenlijk; menigmaal hebben we er een vracht aan huisraad achtergelaten maar ik ben lange tijd niet in de winkel zelf geweest. Uit zelfbehoud, om niet in de verleiding te komen veel te kopen. Ik ben verbaasd over de ruimte, over hoe netjes het is. Spulletjes gesorteerd op functionaliteit. Soms op kleur. Ik slenter wat rond. Bij de boekenafdeling word ik hebberig maar ik bedenk me dat we juist heel veel boeken de deur uitgedaan hebben om te ontspullen. Daarbij komt dat ik er nog drie op mijn nachtkastje heb liggen. Onder het stof.

Mijn oog wordt getrokken naar een gedeelte met tassen en kussens. En ik zie keukenschorten. Ze lijken nieuw. Er hangt een prachtexemplaar. Paars met een vrolijk motief aan de voorkant. Er zit een kaartje aan met daarop de afbeelding van een ekster. ‘De ekstertassen en huislijn-artikelen bestaan voor 100% aan de kringloop geschonken materialen. Ze worden ontworpen door Sally Pittman en gemaakt in het eigen atelier van Kringloopcentrum Amersfoort-Leusden!’, lees ik op het kaartje. ‘Met deze aanschaf helpt u mensen aan een werkplek en bevordert u duurzaamheid! Waarom Ekster? Deze vogel staat in het verre oosten bekend als geluksboodschapper. In Europa werd de ekster vroeger op het platteland gezien als nuttige gast, die de akkers opruimde en van al het verzamelde iets moois maakte.’ Mooi is het schort zeker maar thuis hangen er al een paar.

Ik loop verder richting de koffiecorner met daarnaast een speciale afdeling met herbruikbare bouwmaterialen. Wat een goed idee. Hier kunnen overtollige plafondplaten, latjes en andere bouwspullen een tweede leven krijgen. Na een tijdje slenter ik richting uitgang en kom ik weer langs het keukenschort. Dan valt mijn oog op een tekst op de muur; ‘vrijdag 9 februari wordt om 15 uur de jubileumexpositie 5 jaar ekstertasatelier geopend’. Tja, daar komen vast veel mensen op af. Ik pak het schort en loop richting kassa. Voor het weg is. De schorten die nu thuis hangen lever ik binnenkort in. Kunnen de mensen van het atelier vast wel weer een leuke tas van maken.

Bloedserieus

Het was een rood papiertje ter grootte van een creditcard. Donorcodicil stond er op de ene kant. Op de andere kant stond mijn naam, wie er moest worden gewaarschuwd in geval van nood en natuurlijk mijn handtekening. Het papiertje zat jarenlang in mijn portemonnee en de tekst werd steeds slechter leesbaar. Door de digitale donorregistratie verdween het codicil uit mijn portemonnee, maar niet uit mijn leven. Ik zeg ‘ja’. Hoe de eerste kamer ook stemt over de nieuwe donorwet, van mij mogen ze alles hebben.

Mijn neef Marcel maakte lang geleden dezelfde keuze, maar het blijkt dat het voor hem als homo bijna onmogelijk is om donor te zijn. Hij mag zich wel registreren, maar wanneer hij het laatste jaar voor zijn overlijden seks heeft gehad met zijn vriend dan mag hij geen weefsel doneren. Alleen als iemand heel erg hard zijn hart nodig heeft dan kan er eventueel een uitzondering worden gemaakt, maar in principe zit hij in de risicogroep. Hij heeft deze week de beslissing genomen om zijn ‘ja’ om te zetten in een ‘nee’. Met pijn in zijn vrijgevige hart.

Mijn neef wordt ook uitgesloten van bloeddonaties. Hij woont al heel lang samen, is monogaam maar mag geen bloed geven, terwijl een kennis van mij met veel wisselende seksuele contacten niet op voorhand wordt uitgesloten. Dat is toch krom? Een vriendin van mij mag ook geen bloed doneren. Nu niet, morgen niet, de rest van haar leven niet. Ze kreeg ooit een chemokuur, maar is alweer elf jaar schoon. Er zullen wel allerlei goede argumenten achter zitten, maar het voelt als een oneerlijke afwijzing.

Door geaardheid of een gebeurtenis in je leven word je in een risicogroep ingedeeld. Zie daar maar weer uit te komen. Neem meneer Enzofoort. Hij wil een levensverzekering. Nu komt er een onderzoek omdat hij ruim twee jaar geleden een hartinfarct heeft gehad. Dat hij verder zo gezond is als een vis, niet rookt, veel beweegt en matig drinkt lijkt mij een reden om hem te beschouwen als een gezond persoon. Maar dat moet hij eerst bewijzen want hij behoort tot de risicogroep.

Mensen uitsluiten omdat ze in een vakje zijn geplaatst waar ze niet meer uit kunnen komen. Vaak onterecht. Daar zeg ik ‘nee’ tegen!