Datastop

,,Nee, er is niets binnengekomen”. De vrouw achter de balie kijkt naar het scherm. Ze heeft zojuist mijn geboortedatum ingetikt. ,,Ik kijk nog even bij de fax”, zegt ze en loopt naar achteren. Fax? Het recept zal toch niet per fax zijn doorgestuurd, denk ik nog. Ik heb gelijk. Ook niet per fax. ,,Het is half vijf geweest en het heeft nu geen zin meer om het ziekenhuis te bellen” zegt de medewerkster van apotheek Jansen aan de Liendertseweg. Ik zucht.

Dat was woensdag. De dag daarvoor was ik bij een specialist in het Meander geweest. Die vroeg of ik de benodigde medicijnen bij de ziekenhuisapotheek wilde halen of bij mijn eigen apotheek. Ik koos het laatste. Achteraf niet handig.

De volgende ochtend heb ik het ziekenhuis gebeld en het verhaal uitgelegd. De dame aan de telefoon was vriendelijk. ,,Het lijkt wel of het nog niet is doorgestuurd, maar ik ga er achteraan. Het moet naar apotheek Liendert toch?”. ,,Nee,” zei ik ,,Jansen op de Liendertseweg”. Ze zou het regelen. Eind van de middag bel ik weer naar de apotheek. Het recept was nog niet aangekomen. Mijn bloeddruk schoot in het rood, ik ging bijna hyperventileren.

Er kunnen mensen naar de maan. We kunnen skypen. We kunnen geld overmaken met ons mobieltje, maar een recept vanuit het Meander naar mijn apotheek sturen lijkt een onmogelijke opgave.

Gisterochtend belde ik opnieuw het Meander. De dame aan de telefoon zou het deze keer echt goed regelen. Ze zou me terugbellen. Dat deed ze twee uur later. ,,Ik heb het recept doorgestuurd naar de apotheek. Of het deze keer gelukt is weet ik niet want ik kan de apotheek niet bereiken door een telefoonstoring.” Het was gelukt; ik heb mijn pillen. Vier dagen na mijn bezoek aan de specialist.

Waarom ging het zo moeizaam? Ik denk dat er een leveringsfout is gemaakt. De datasystemen van het Meander en de gemeente zijn vast verwisseld. Bij het Meander blijven de gegevens ongewild hangen. Bij de gemeente worden vertrouwelijke gegevens tegen wil en dank doorgestuurd. Wellicht kunnen ze de systemen weer omwisselen. Wordt iedereen blij van.

Omdenken

Het lijkt me best een leuke vrijwilligersbaan; lintjes doorknippen en af en toe een speech houden. Ik denk dat ik dat wel kan. Voor de andere taken kunnen we vast ook wel vrijwilligers vinden. Het voorzitten van de gemeenteraad kan misschien gedaan worden door een gepensioneerde leraar. Eentje die goed orde kon houden in de klas kan dat vast ook wel tijdens de raadsvergadering.

Gek eigenlijk dat we er niet eerder aan hebben gedacht: een vrijwillige burgemeester voor onze stad. Eind augustus loopt Bolsius zijn eerste termijn af en de herbenoeming is nog niet officieel rond. De aanbeveling ligt bij minister Plasterk. Hopelijk ben ik net op tijd met mijn idee om de functie van Bolsius door vrijwilligers te laten overnemen.

Je hebt vrijwillige brandweer, vrijwillige activiteitenbegeleiders en vrijwilligers die worden ingezet als keukenhulpen bij mensen met dementie. Waarom dan niet een vrijwillige burgemeester?

Misschien is zijn taak net te groot voor één persoon, maar dan delen we die toch op? Er is vast wel een oud politieagent die kan helpen bij het handhaven van de openbare orde en Bolsius wil zelf vast wel -vrijwillig- één dag per jaar lintjes uitdelen aan stadgenoten.

Als we de functie van de burgemeester opdelen maken we efficiënt gebruik van de eigen kracht van de burgers van Amersfoort. Dat is toch waar we met zijn allen heen moeten? De participatie-maatschappij! En…ook niet onbelangrijk; we schalen af.

Het geld dat we uitsparen kunnen we weer terug laten vloeien in de zorg. Op die manier kunnen we voorkomen dat instellingen zoals ‘Nijenstede’ geen personeel heeft om het avondeten te bereiden. Er is in de zorg een groot tekort aan personeel. Dat snap ik best. Ze werken zich het schompes, hebben geen tijd om echt aandacht te geven aan hun cliënten en een goede financiële waardering ontbreekt ook. Daar moet iets aan gedaan worden.

Wacht eens. Misschien kan er bezuinigd worden bij de directie van Beweging 3.0 onder het mom: beter tien verzorgenden aan je bed dan één aan de top. Als we dan toch bezig zijn kunnen we ook het hele gemeentelijke apparaat wat platter maken. Lijkt het u wat om vrijwillig wethouder of raadslid te worden, dan hoor ik het graag. Ik zie mogelijkheden!

Ik hout van jou

,,Wauw, wat een mooie vloer”, denk ik terwijl ik de trap afloop. Ik haal diep adem door mijn neus en ruik die milde houtgeur die ik vroeger ook rook bij jou in de werkplaats. In de keuken zet ik koffie en als die klaar is ga ik op de bank zitten en kijk nog eens goed rond. Boven in de kast staat je foto. Gemaakt toen we in Vilsteren waren. De kinderen waren nog jong;  één en drie jaar waren ze. Mooie herinneringen…

Vandaag zou je 87 jaar geworden zijn. We missen je al negen jaar. Soms missen we je meer dan andere keren. De afgelopen weken heb ik juist weer veel aan je gedacht. We hadden een flink bouwproject hier in huize Enzofoort. Ik geloof niet in een hemel, maar hoop ergens toch dat je mee hebt kunnen kijken. Heb je meegekeken hoe je schoonzoon, zoon en kleinzoon aan het werk waren? Heb je gezien hoe hard ze hebben gewerkt om de oude vloer eruit te slopen? Heb je gezien hoe de balken rommelig en los in het zand lagen? Wat een puinhoop was het. En wat hebben ze hard gewerkt! Nieuwe balken, muurtjes slopen, zand uitgraven… Na vier lange dagen sjouwen, zagen, slopen, passen en meten was de vloer zover klaar dat de vakmensen het nieuwe houten parket er in konden leggen. Toen dat gebeurd was hebben we alle spullen weer teruggezet. En wat ziet het er gaaf uit!

Ik ben trots. Trots op mijn man die zoveel zelf heeft gedaan en die deze klus aan heeft gedurfd. Trots op mijn broer die ondanks het stof, waar hij flink allergisch voor is, toch is blijven helpen. Trots op mijn zoon die met zijn veertien jaar wel goed aangestuurd moest worden, maar die meer heeft geholpen dan ik ooit had durven dromen.Trots op vriend Sacha die geen moment heeft gedacht aan opgeven.

Pa, ik denk dat als je had kunnen meekijken dat jij ook enorm trots was geweest op je zonen en kleinzoon. En ik denk dat je blij bent dat het lelijke laminaat er eindelijk uit is. Toen we dat er in hebben gelegd heb je er nooit iets van gezegd, maar ik weet dat jij als timmerman het een onbegrijpelijke keus vond destijds. Maar goed. Nu was het tijd voor iets nieuws. Een nieuwe lente, een nieuwe vloer. En vanavond proost ik natuurlijk weer op je, op je verjaardag en op het leven….

Making your mind up

Ligt het aan mijn leeftijd, heeft het te maken met de schreeuwerige liedjes of kan ik niet zo goed tegen het circus er omheen? Ik ben er nog niet uit. Toen ik zo jong was als mijn dochter Pien nu is, genoot ik van het songfestival. Het was 1981 en de Britse groep Bucks Fizz won met ‘Making your mind up’. Ik zie mijzelf nog zitten met de KRO-gids op mijn schoot en een pen in mijn hand. Plussen en minnen, uitroeptekens bij de artiesten waarvan ik vond dat ze bij de eerste drie moesten komen. Dat Bucks Fizz won vond ik te gek. Ik kan het liedje nog steeds meezingen.

Het songfestival van nu is bijna niet meer te vergelijken met vroeger. Het gaat niet meer alleen om de kwaliteit van de liedjes; er gaat vooral veel aandacht naar publiciteit, kleding en regie. Alles om maar gezien te worden. En wie valt het meeste op? Douwe Bob, met zijn gitaar.
Tijdens de halve finale werd duidelijk dat zijn nummer juist rust uitstraalt tussen al het gegil, gedans en geflits waar je ter plekke migraine van kunt krijgen.

En omdat ‘onze’ Douwe Bob in de finale zit, kijk ik vanavond naar het sonfgestival. Niet omdat ik er echt zin in heb, maar omdat ik wil zien hoe hij het doet. Waarschijnlijk zit meneer Enzofoort naast me met zijn laptop op schoot te twitteren, dat maakt het nog een beetje leuk.
Teun vlucht naar zolder om daar te gaan gamen en Pien zit, net als ik vroeger, met pen en papier klaar om punten te geven.

Ik denk dat ik afwisselend de krant lees, wat administratie doe en af en toe een liedje kijk tot Douwe aan de beurt is. Dan focus ik me drie minuten op het scherm en mag niemand mij storen.
Aan het eind worstelen we ons door de uitslag heen. Als Douwe in de top vijf staat ben ik blij.
Eindigt hij in de onderste regionen dan mopper ik omdat de uitslag niet eerlijk is gegaan.
Grote kans dat ik naar bed met de gedachte dat ik ook een avondje naar de film had kunnen gaan.
Wacht eens, ik kan nog kiezen…

Hartstikke lief

 

Hartvormige koeken. Petit fours in roze-rood. Chocolade in de vorm van een hart. Het is mij allemaal een beetje te zoet. Maar ja, kun je er nog omheen? Morgen is het weer zo ver; moederdag.  Een commercieel feest of een mooie dag om te laten zien hoeveel je van je moeder houdt?

Toen Teun en Pien nog op de lagere school zaten werd er altijd heel geheimzinnig gedaan rondom deze periode. Ik mocht dan niet in hun tas kijken en meneer Enzofoort deed al even geheimzinnig mee. Natuurlijk kwam ik tijdens het opruimen van de kinderkamers wel eens een pakje tegen, maar het lukte me altijd net te doen alsof ik blij verrast was op de ochtend dat ik hem kreeg. De werkjes voor moederdag waren vaak heel… ehh… bijzonder! Het eerste werkje van Teun was een soort drolvormig kleiwerk waarvan we nu nog steeds niet weten wat het heeft voorgesteld. Maar wat was het aandoenlijk. Een boterham op een bordje, een kopje thee erbij en dan twee kleine kinderen die hakkelend het gedichtje voorlazen dat bij hun knutselwerkje hoorde. Later kreeg ik briefjes met zelfgeschreven teksten. In hanenpotenschrift.

Maar hoe gaan twee pubers om met moederdag? Waarschijnlijk dekken ze morgen -met lichte tegenzin- de tafel terwijl meneer Enzofoort en ik na ons rondje Hoogland West voor verse broodjes zorgen. En waarschijnlijk krijg ik dan een soort van knuffel van mijn veertienjarige zoon. Zo eentje waarbij ik in zijn oksel verdwijn, want hij is inmiddels een stuk groter dan ik ben. Pien zal zeggen dat ze van mij houdt. Dan pak ik haar hoofd tussen mijn handen en geven we elkaar een kus terwijl we elkaar in de ogen kijken. Eigenlijk wordt morgen dus een dag als alle andere dagen.

Naast moeder ben ik ook dochter. En hoewel mijn moeder en schoonmoeder elk jaar zeggen dat het echt niet hoeft, zijn ze toch altijd weer blij met de bos bloemen die we regelen. Het een keertje overslaan? Ik denk dat ze dan stiekem wel teleurgesteld zullen zijn.

Ga ik straks toch maar even langs de bloemenzaak voor een paar mooie bossen. Koop ik voor mezelf een bos gemengde tulpen. Voor de zekerheid.

Kikkerperspectief

,,Mevrouw, gaat het wel goed?’’ Ik schrik van de stem achter mij. Omdat ik zo geconcentreerd bezig ben heb ik deze mevrouw niet aan zien komen. Ik haal een grasspriet uit mijn gezicht, leg mijn camera even neer en doe en poging soepel overeind te komen. Ik kijk omhoog naar het opgeluchte gezicht van de vrouw. Ze is niet alleen, een man staat naast haar.  ,,We waren bang dat je gevallen was”, zegt de man. ,,Maar we zien nu dat je foto’s aan het maken bent”, voegt hij er aan toe. Ik realiseer me dat het inderdaad wel een raar gezicht moet zijn geweest. Iemand die tussen Schothorst en Kattenbroek naast het fietspad ‘de Hoolesteeg’ op de grond ligt.Ik sta op en leg uit dat ik foto’s aan het maken ben en dat ik op deze manier de foto wat spannender probeer te maken. We praten nog even en dan loopt het echtpaar door.Wauw. Wat een mooi gebaar was dat, ergens ontroert het mij. Fijn dat er mensen zijn die om een ander geven en even checken of het goed gaat.

Ik kijk naar de foto’s die ik net gemaakt heb en zie dat ik de hoek iets moet veranderen. Meestal maak ik natuurfoto’s of close-ups van mensen, nu ben ik op zoek naar mooie en duidelijk herkenbare achtergronden voor een fotoproject van ArteGanza. Hassen Elammouri vroeg mij of ik mee wilde doen aan een nieuw project; 033 Inside Outside. De bedoeling is dat er in september in de binnenstad foto’s komen te hangen van verschillende wijken. Een inspirerend project en ben heel blij dat ik mee mag doen!

Ik ben dol op de stad Amersfoort en op deze manier ga ik er weer anders naar kijken. Ik zoek constant naar mooie lokaties en bedenk hoe ik de foto’s de moeite waard kan maken. En als ik daarvoor op de grond moet liggen doe ik dat.
Mocht u de komende maanden meer mensen op vreemde plaatsen zien liggen; blijf dan vooral vragen of het wel goed gaat. Deze keer was ik aan het fotograferen, maar misschien is het de volgende keer wel iemand die echt is gevallen. Het levert soms mooie ontmoetingen op.