Geen plaats

,,Hoe ga ik dit toch aanpakken”, wethouder Tigelaar kijkt op zijn wekker. Het is 3.14 uur en hij heeft nog maar een paar uur geslapen. Toen hij wakker werd dacht hij meteen weer aan de opdracht die hij kreeg van de gemeenteraad. Hij moet onderzoeken hoe de stad haar eigen inwoners voorrang kan geven wanneer ze op zoek zijn naar een huis.

De wachtlijst voor een sociale huurwoning loopt flink op. Soms moeten mensen tien jaar wachten. En het lijkt of steeds meer mensen die geen betaalbare woning kunnen vinden in Amsterdam of Utrecht hier hun heil zoeken. Daar moet wat aan gedaan worden en aangezien hij ‘wonen’ in zijn pakket heeft…

Tigelaar gaapt, gaat op zijn rug liggen en staart naar boven. Het is bijna Kerst. Hij denkt aan Jozef en de hoogzwangere Maria. Zij kwamen uit Nazareth en zochten een plekje in Bethlehem om daar de volkstelling bij te wonen. Daar werden ze niet heel hartelijk ontvangen. Ze hadden geen geld, hadden geen financiële binding met de stad en kregen geen voorrang. Tigelaar draait zich nog eens om en valt in een onrustige slaap.

Hij droomt dat er allemaal mensen voor het stadhuis staan die scanderen; ,,Wij willen wonen, wij willen wonen”. En -heel gek- naast al die mensen staan Maria en Jozef. Maria draagt haar kind Jezus in een draagzak op haar buik. Jozef staat achter haar op een grote kei en torent boven iedereen uit De actievoerder kijken naar de jonge ouders en laten merken dat ze niet welkom zijn. ,,Ik wacht al jaren, we willen hier geen vluchtelingen”, zegt een van de betogers. ,,Eigen volk eerst”, roept een ander.

Tigelaar wordt zwetend wakker. Het klinkt makkelijk, een systeem optuigen zodat Amersfoorters voorrang krijgen, maar in de praktijk wordt het nog een hele klus. Want wat is eerlijk en hoever ga je. Wie krijgen er voorrang en wie niet?

Het is 7.01 uur. Wethouder Tigelaar bedenkt hij dat het wel bijzonder is dat juist Jozef zo prominent in zijn droom is verschenen. De vader van Jezus is namelijk beschermheilige tegen woningnood. Dit moet een teken zijn! ,,Het komt vast goed”, bedenkt Tigelaar en opgelucht staat hij op. Dat Jozef ook patroon is van hopeloze zaken was hij even vergeten.

Sudoku

Het is net een soort sudoku. Zo’n puzzel waarbij je alle vakjes moet invullen met de getallen 1 tot en met 9 zonder te dubbelen. Zo zie ik de feestdagen ook. Je hebt een aantal feestdagen, dat zijn de vakjes. En je hebt familie en vrienden die je wil uitnodigen of die je wilt bezoeken, dat zijn de getallen.

Het invullen van mijn kerst-sudoku begon een paar weken geleden en ik stuitte meteen al op een paar logistieke problemen omdat het ene deel van mijn schoonfamilie alleen de eerste Kerstdag in het land is en het andere gezin juist alleen op de tweede kerstdag kan afspreken. Op dat moment was ik ook nog niet op de hoogte van de plannen van mijn eigen familie die ik toch ook wil zien voor het einde van het jaar.

Het belangrijkste vind ik dat mijn moeder en schoonmoeder niet alleen zijn tijdens de kerstdagen. Dat is volgens mij gelukt, maar het blijft een ingewikkelde puzzel. Ook omdat Pien en Teun moeten werken op eerste kerstdag en Pien druk is met de voorbereidingen van de circusvoorstelling ‘Ontspoord’ in de Lieve Vrouw in het laatste weekend van het jaar. Daardoor hebben we weinig uitwijkmogelijkheden.

Maar Ik mag beslist niet mopperen want ik weet dat ook het omgekeerde kan gelden. Dat je juist heel veel lege vakjes hebt en niet weet waar je heen kan om de feestdagen plezierig door te komen. Ik ben dan ook blij dat er in Amersfoort verschillende organisaties zijn die tijdens de feestdagen hun koks optrommelen om ervoor te zorgen dat niemand alleen hoeft te eten. Zo wordt er op de eerste kerstdag een kerstdiner geserveerd in het Meander en kun je op diezelfde dag in het Stadscafé aanschuiven voor een feestelijke maaltijd. Ook bij Bij Bosshardt en verschillende kerken staat de deur open.

Inmiddels heb ik onze familie-sudoku bijna af. Ik moet alleen nog weten vanaf welk tijdstip Teun zijn eetgasten moet bedienen en hoe laat Pien de vakken moet vullen in de supermarkt. Dan pas weet ik of het alleen koffie wordt bij mijn schoonmoeder of ook een kerstborrel. Een uitgebreid kerstdiner zit er voor ons in ieder geval niet in eerste kerstdag. Het wordt vast soep met broodjes. Ook goed!

Zwemles

,,Kom op, buik hoog houden!” Ik hoor de badmeester roepen terwijl hij een grote haak onder mijn nek houdt. Ik lig op mijn rug in het zwembad en voel hoe er ondanks de haak steeds golfjes water over mijn gezicht stromen. Zeven jaar ben ik en ik zwem in het kleine 25-meterbad in mijn geboortestad Bolsward. De les bijna afgelopen. We moeten alleen nog een minuut watertrappelen. Vreselijk vind ik het. Ik doe verwoede pogingen om mijn wijsvingers omhoog te houden, maar af en toe verdwijnen ze onder water.

Als kind groeide ik op in een stad met veel water en kunnen zwemmen was belangrijk. Dat vonden wij ook en daarom ging meneer Enzofoort wekelijks met onze kinderen Teun en Pien richting zwembad Liendert. Ze haalden hun diploma’s maar wat me opviel was dat ze pas echt leerden zwemmen tijdens de vakanties. Lekker spelen en spartelen in het zwembad of het meertje op de camping. Volgens mij is het heel belangrijk dat de kinderen blijven zwemmen nadat ze hun diploma’s hebben gehaald.

De gemeente Amersfoort wil nu zwemles organiseren voor kinderen die niet door hun eigen ouders op zwemles worden gedaan. Alle kinderen vanaf groep zeven moeten in de gelegenheid worden gesteld alsnog hun zwemdiploma te halen. Een goed idee!  Aan wethouder Buijtelaar de eer om daarvoor een plan te maken.

Ik ben benieuwd hoe dat er uit zal zien. Het is nu al dikwijls dringen geblazen in de Amerena. Daarbij komt dat er maar weinig ruimte is om recreatief te zwemmen en juist dat met plezier blijven zwemmen lijkt me essentieel voor de zwemvaardigheid van kinderen. Om nou te zeggen dat de Amerena oogt als een aantrekkelijk zwemparadijs…nee. Daarvoor moet je toch naar de Octopus in Leusden en dat is toch enorm jammer met zo’n mooi zwembad in je eigen stad.

Zelf zwem ik op maandagochtend baantjes in de Amerena. Vrijwillig. Meestal een rustige schoolslag, maar soms doe ik een baantje op mijn rug. Er is niemand die roept dat ik mijn buik hoger moet houden. Het water gutst niet meer over mijn gezicht. Wel zwem ik door de drukte soms tegen iemand aan, maar zolang er niemand met een haak naar mij toe komt kan me dat niet zoveel schelen.

Op de Schop

Terwijl ik over de Hof loop probeer ik me voor te stellen hoe het plein er over een paar jaar uit zal zien. Horecaondernemers, marktlieden en wethouder Stegeman willen dit plein aantrekkelijker maken. Mijn eerste reactie was; goed idee! Maar nu ik over dit plein loop weet ik het niet zo zeker.

Om eerlijk te zijn vind ik het plein nu wel oké. Overal zie je verschillende horecagelegenheden met ieder zijn eigen uitstraling.  Zelfs de stadsbron midden op het plein, oorspronkelijk een 15^e -eeuwse waterput, past in het geheel.

Om die stadsbron nu te gaan verwijderen en daarvoor in de plaats waterspuiters in de bestrating te plaatsen lijkt me geen goed idee. Volgens mij past zo’n moderne, speelse fontein veel beter op het Eemplein dan op een van oorsprong Middeleeuws plein als de Hof.

Er wordt ook gesproken over permanente gevelterrassen die in de winter verwarmd kunnen worden. Huh?! Dat past toch absoluut niet bij de groene koers die deze gemeenteraad voorstaat? Dat er echte bomen op het plein geplaatst gaan worden snap ik dan weer wel. Dat zorgt voor sfeer en de gemeente kan meteen iets van de bomenkap compenseren.

Maar dan de plannen voor een centrale overkapping. Daar kan ik me helemaal niets bij voorstellen. Een plein is toch juist een plein door de open lucht erboven? Verder schijnt de Hof onbekend te zijn bij veel bezoekers van de winkels aan de Lange- en de Krommestraat. De toegang vanaf die straten moet aantrekkelijker. Studenten van de kunsthogeschool hebben alvast nagedacht over entrees waarbij onder meer gebruik wordt gemaakt van spiegels. Dat maakt me wel weer nieuwsgierig.

Toch ben ik ook een beetje bang voor een invasie van toeristen op de Hof. Het zogenoemde ‘lonely planet effect’. Denk aan Giethoorn. Sinds dit plaatsje wordt beschreven in het bekende reisboek kun je je kont er niet meer keren, laat staan een boot. Dit moeten we voorkomen bij de Hof.

Ik kijk nog eens naar de stadsbron. Het verhaal gaat dat er een draak onder zit. Die wil je natuurlijk niet kwaad maken door de fontein te verwijderen. Misschien kan een kunstenaar een aantal moderne beelden op de bron zetten met een soort bladerdak erboven. Het is maar een ideetje…