Blikvanger

Hij is er! Het schilderij gemaakt door Jaap Hettinga hangt nu boven de bank en ik ben er erg blij mee. Hij staat prachtig. Er is één klein ding; doordat er nu zo’n mooi schilderij hangt, wil ik eigenlijk het kastje dat er naast hangt weg hebben. Want dat kastje leidt een beetje af. Maar als we dat doen moet de muur ook weer geschilderd worden en waar moeten dan de radio en de cd-speler naar toe? Het is waar wat iemand laatst zei; “je begint aan de ene kant van je huis met verbouwen en voor je het weet heb je je hele huis overhoop.” Zo erg is het bij ons niet, maar zo’n nieuw schilderij… inspireert…. laten we het daar maar op houden.

Zo lief…

Terwijl ik een gebakje voor mijn neus heb en een kopje koffie drink komt mijn cliëntes zoontje met een envelop en een doos Leonidas bonbons. “Omdat je altijd zo lief voor ons bent”, zegt het jochie. Ik smelt. De bonbons afslaan kan en wil ik niet. Dit is hun manier om te laten merken dat ze mijn hulp gewaardeerd hebben. En ik ga nu –na vijf maanden- mijn wekelijkse bezoekjes afsluiten. Deels omdat de eigen bijdrage teveel wordt, deels omdat ik ook minder nodig ben in het gezin. De kaart hang ik boven mijn bureau en de chocolaatjes eet ik de komende weken langzaam en mindful op. Ik ga er enorm van genieten! Jammie…. 

Lichting 88

Het is gelukt! Het stuk van Anita staat in het Algemeen Dagblad en één van de foto’s die ik gemaakt heb van Margriet Bolding is erbij geplaatst. Het gaat overigens wel om het regio-gedeelte “Amersfoort”.  Het was nog spannend welke van de foto’s het zou worden, want we hadden vier of vijf doorgestuurd. Zelf vond ik de  foto hieronder ook wel erg mooi.

Wie weet ga ik in de toekomst wel vaker samen werken met Anita. Zij schrijft, ik fotografeer. We hebben al een naam; Lichting 88. Tenslotte is dat het jaar waarop we samen begonnen op de ‘School voor Journalistiek’ in Kampen. Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden…..

Knipoog

Het heeft even geduurd, maar eindelijk kwam mijn kerst-pakketje van mijn werk binnen. Tijdens de Kerstlunch kregen we een bon om via internet iets te bestellen. Omdat ik mijn hele leven al last heb van keuzestress duurde het al een maand voordat ik daadwerkelijk overging tot het bestellen van mijn cadeautjes. Uren zat ik achter de computer. Ik twijfelde tussen een geurtje, bioscoopbonnen, flessen wijn, een muurversiering en een ring. Ik kwam er niet uit. Totdat ik vorige week de geest kreeg en de knoop heb doorgehakt. Naast een pakketje met lekkere badspulletjes van Rituals koos ik voor een tasje met een knipoog. Het duurde nog best lang voordat het pakje binnen was (zie bovenstaande foto) en helaas mist er ook nog een stukje van de rits bij het tasje, maar dat mag de pret niet drukken. Kun jij trouwens met allebei je ogen knipogen? Ik wel, maar links dicht gaat het makkelijkst….

Onderzoeksjournalistiek…

Ik pak het toetje nog eens vast en kijk er naar. Tweehonderd gram. Was het altijd al een verpakking met tweehonderd gram? Hoe het komt weet ik niet, maar ik heb het idee dat de verpakking ineens kleiner is geworden. Namelijk dat er 50 gram minder chocolademousse in zit dan vroeger. Maar omdat ik het niet zeker weet ben ik het wereldwijde web opgegaan om te zoeken naar een foto of een artikel waarin het gaat over dezelfde heerlijke chocolademousse maar dan met 250 gram inhoud. Hmm…. nergens iets te vinden. Zou ik er dan toch naast zitten? Zou het te maken hebben met het feit dat de kinderen nu flink groeien, meer eten en er daarom verhoudingsgewijs minder cholademousse in de verpakking zit? Ik ben er nog niet uit……

 

Pake

Het is 20 januari kwart voor elf. Ik denk aan zes jaar geleden. Mijn vader stopte op dit tijdstip voor altijd met ademhalen, wij waren bij hem. Ik had een groot gedeelte van de nacht zijn hand vastgehouden en nu moest ik hem loslaten, letterlijk en figuurlijk.

Daarna de stilte. Het uitzetten van het zuurstofapparaat. Familie bellen. Samen met mijn moeder en een verzorgster mijn vader gewassen en aangekleed. Een bizarre dag.

Het regelen van de uitvaart, daar had ik het al uitgebreid over gehad met mijn vader. Hij lag thuis en naarmate de dagen vorderden zag ik steeds minder mijn vader in dat lichaam, zijn ziel was verdwenen. Ik herinner me de warmte van mijn vriendinnen die naar Friesland kwamen voor de uitvaart. Hartverwarmend.

Ik realiseer me vandaag dat mijn elfjarige zoon zijn Pake nu langer niet heeft meegemaakt dan wel. Dat komt best hard aan…. 

Angstige momenten

De opening van het AD van vanochtend bracht me weer terug naar mijn jeugd. In 1992 was ik met vriendin Elsa in Thailand. Natuurlijk hebben ze ons toen proberen af te zetten door ons naar plaatsen te rijden waar we niet naar toe wilden. Ook wilden mensen ons sieraden aansmeren die we niet mooi vonden, maar eigenlijk viel het nog wel mee. Een aantal jaren, december 1996, was ik met vriendin Mirjam naar Indonesië.  Daar hebben we een angstige nacht meegemaakt toen we met de boot van het vaste land van Sumatra richting het eiland Nias gingen.

We hadden een hutje gereserveerd op de boot, maar om de een of andere reden wilden ze ons die niet geven. Het leek wel of de hele boot zich met ons bemoeide. We hebben stennis lopen maken en op een gegeven moment was ik zo boos dat ik een man wegduwde. Hij werd pislink en volgens mij moesten we omgerekend 25 gulden extra betalen om alsnog in de hut te mogen. Echt lekker geslapen hebben we niet, want we werden door andere reizigers gewaarschuwd om de deur te barricaderen omdat er extra sleutels in omloop waren en er ’s nachts gejat werd. Het ging echt om een oude houten boot met piepkleine raampjes, waar wij echt niet doorheen zouden kunnen wanneer er iets mis zou gaan. Ik heb ’s nachts nog door het raam van de deur naar de binnenruimte gekeken en gezien dat er bij een andere hut iemand naar binnen ging die daar volgens mij niet hoorde. Bij ons kon niemand naar binnen omdat we er van alles voor hadden gezet. Toen we aankwamen hoorden we van een jonge Engelse reiziger dat ook hij afgezet was. Hij had zijn fiets meegenomen en moest extra betalen om hem weer terug te krijgen.

De dagen op Nias waren overigens fantastisch. Tropisch, lekker eten, buikloop…dat dan weer wel, en aardige mensen. Het was dan ook vreselijk om te horen dat tijdens de Tsunami in 2004 dit eiland ook flink getroffen was. De terugweg van Nias naar het vaste land konden we niet in een hut en zijn we volgens mij op dek gebleven. Niet zo erg, want wat ik me herinner was dat ik muizen of ratten weg zag schieten in het ruim.

Grappig dat zo’n artikel in het AD me weer helemaal terugbrengt naar jaren geleden. Het is maar goed dat mijn moeder dit destijds niet wist, want ze zou zich vreselijk zorgen hebben gemaakt. Dit is trouwens precies de reden waarom ik stiekem hoop dat mijn eigen kinderen niet zo reislustig zijn, want dat gaat me vast een hoop slapeloze nachten opleveren. Of zou ik tegen die tijd het ‘loslaten’ zo onder de knie hebben dat ik mijn kinderen in alle rust op reis laat gaan? Ik hoop het maar. Ik heb nog zo’n tien jaar om aan het idee te wennen……

Uniek en Kapot

Maart 2012. Na veel wikken en wegen wist ik eindelijk welke tas ik wilde gaan kopen van mijn verjaardagsgeld. Ik twijfelde tussen een rode leren tas en een trendy tas waar er maar één van is. Het werd een unieke tas van “Vaho Trashion”, een Spaans merk met een soort haan/paard als logo.  De tassen zijn gemaakt van reclame-banners die hangen aan de lantaarnpalen in Barcelona of Madrid. Het is dus eigenlijk gemaakt van industrieel afval. Ik zocht een mooi exemplaar uit via internet. Zelf had ik verwacht dat de tas wel van stevig materiaal was, en zo leek het op het eerste gezicht ook, maar als snel kwam ik er achter dat er toch scheuren in kwamen. Omdat ik niet wil dat ik als een soort ‘klein duimpje’ mijn spulletjes verspreid door Amersfoort, heb ik de tas van binnen beplakt met duct-tape. Erg jammer, want je verwacht niet dat een tas van rond de 70 euro zo snel kapot kan gaan. Eigenlijk is het moraal van dit verhaal: Koop nooit zo’n tas als je er langer dan een jaar mee wilt doen, of koop er een rol duct-tape bij. Van mijn volgende verjaardagsgeld ga ik een een schilderij kopen. Hopelijk blijft die langer goed en komt daar de komende jaren geen tape aan te pas.

Foto’s

“Mijn stuk wordt geplaatst in het AD!”. Vriendin Anita heeft een artikel geschreven over Margriet Bolding, een Amersfoortse cabaretière die vanaf februari weer op de planken staat met haar voorstelling ‘Laaghangend Fruit’. Anita heeft in het verleden veel geschreven, maar de laatste tijd was er het klad in gekomen. Nu heeft ze dus haar oude liefde weer opgepakt en ze vroeg me of ik een paar foto’s wilde maken voor bij het artikel.  Helemaal leuk, maar ook wel spannend. Want ik maak wel aardige foto’s, maar technisch gezien heb ik het allemaal nog niet onder de knie. Maar ach…. soms moet je gewoon een stap zetten, en zo kwam het dat we vanmorgen in de kou, op het Eemplein een foto-sessie hadden. Wat leuk om te doen! Dit smaakt naar meer. Om alvast even een indruk te geven; de dame met het blauwe jasje is Margriet en vriendin Anita draagt de rode shawl. 

Schilderij

Al jarenlang droom ik van een schilderij boven de bank. Tot nu toe hebben er grote foto’s gehangen.  Zo’n tien jaar lang hing er een foto van een ijsblok die tegen de zon wordt gehouden door Marcoen. Een foto die ik heb gemaakt tijdens onze reis naar IJsland. Een toevalstreffer. Het was nog in de tijd van de analoge camera en ik had maar 1 foto van dat moment gemaakt en hij was bijzonder mooi geworden, al zeg ik het zelf. Je ziet een druppel vallen, en ergens is een hartje te zien in het ijs.

Op dit moment hangen er twee zwartwit-foto’s boven de bank. Eentje van een stoeltje en een van glazen vanuit een bijzondere hoek. Zo’n 10 jaar geleden gemaakt tijdens een cursus fotografie. Best wel aardig, maar het zwartwit past niet zo in onze kleurrijke kamer. Daarom was ik al tijden op zoek naar een mooi schilderij.

Misschien heb ik hem gevonden. Een schilderij gemaakt door Jaap Hettinga, een neef van mijn vader. Het toeval wil ook nog eens dat hij les heeft gehad van Atze Haytsma, mijn buurman waar ik eerder in dit blog wel over geschreven heb. Het werk van Jaap Hettinga valt op door het bijzonder mooie kleurgebruik en de beweging in sommige schilderijen. Ik heb al dikwijls naar zijn schilderijen gekeken, maar nu ga ik de stap toch wagen. Binnenkort hangt er een waarschijnlijk een echte “Hettinga” in ons huis