Loslaten

Eén jaar was hij. Meneer Enzofoort en ik gingen een paar dagen naar het Oerolfestival. Teun bleef bij Pake en Oma. Ik durfde hem los te laten omdat ik wist dat hij goed werd opgevangen. Een grote stap voor mij. Een klein stapje voor Teun.

Ruim drie jaar later wapperden zijn haren in de wind. Voor het eerst op de fiets zonder zijwieltjes. Ik rende achter hem aan. Toen hij genoeg vaart had liet ik los. Teun reed wel in het gras zodat hij niet zo hard zou vallen wanneer hij uit zijn evenwicht zou raken. Zijn blik toen hij merkte dat hij kon fietsen was onbetaalbaar.

Tien jaar was hij. Hij reed voor mij op de fiets. Al lang zonder zijwieltjes, maar ook zonder handen aan het stuur. Ik had hem al een paar keer gewaarschuwd. Voelde me een zeur. Ik moest hem leren loslaten. Nog geen minuut later lag hij op de stenen. Zijn heup geschaafd, zijn ego kleiner dan de anderhalve meter die hij mat. Hij had losgelaten, maar het was fout gegaan.

Toen hij een jaar of elf was kwam de overbuurman naar me toe. Of ik Teun niet meer op het dak wilde laten spelen. Wat wij niet wisten was dat onze zoon af en toe op de nok van het dak zat. Zwaaiend met zijn houten zwaard alsof hij een stoere strijder was. Typisch Teun. Stel dat hij had losgelaten.

Hij was 14 en ging een week zeilen. Zijn tas had hij zelf ingepakt. Geen zoen bij het afscheid, maar een snel knikje en een ‘doei’. Ik moest hem loslaten. Na die week kwam hij anders terug. Ouder, sterker. Mooi om te zien. Ik was trots op mezelf en ik had het idee dat ik het best goed kon; loslaten.

Hij is bijna 17. We gaan binnenkort met zijn vieren op vakantie. Ik kijk deze week met andere ogen naar Teun. Juist deze week heb ik mij gerealiseerd dat je je kind niet overal voor kunt behoeden Zo kan je zoon denken dat hij de veilige weg bewandelt en wordt dat hem juist fataal. Valt hij en ben je er niet om hem op te vangen. Sta je met lege handen.

 

Zes minuten

Zes minuten. Wanneer je een hartstilstand krijgt is de kans op overleven zonder blijvende schade het grootst wanneer je binnen zes minuten gereanimeerd wordt. Zo’n hartstilstand komt natuurlijk meestal onverwachts en gebeurt vaak gewoon thuis. Daar lig je dan. Paniek alom. Het is dan ook te hopen dat er iemand in de buurt is die kan reanimeren. En hoe fijn is het dan wanneer er een buurman is die een AED-apparaat in de buurt op kan halen om je hart een impuls te geven zodat dat weer klopt.

De Amersfoortse binnenstad hangt vol met AED’s, maar in sommige wijken ontbreekt zo’n apparaat.  Zo ook de buurt van de Evertsenstraat in de wijk Kruiskamp. Daarom nam bewoner Boudewijn van Langerak het initiatief om te kijken of hij het bedrag voor zo’n AED-apparaat bij elkaar zou kunnen krijgen. Via www.buurtaed.nl kan iedereen een bijdrage storten. Een deel van het apparaat wordt gesponsord en bijna vijftienhonderd euro moet Boudewijn zelf bij elkaar sprokkelen. Best een flinke klus! Maar als iedere wijkbewoner die iemand met hartklachten kent vijf euro stort, heb je het geld volgens mij zo bij elkaar. Bewoners uit de Koppel, Schothorst of Randenbroek; start een soortgelijke actie! Ook in jullie wijk hangen niet veel AED’s. Hoe mooi zou het zijn wanneer er in alle wijken voldoende AED’s hangen zodat we daarmee mensenlevens kunnen redden?

Ook hoop ik dat er meer mensen zich aansluiten bij het netwerk Hartslag Nu. Via een bericht op je mobiel kun je opgeroepen worden om in de buurt te helpen bij een reanimatie.  Een half jaar geleden zag ik op mijn mobieltje dat ik die nacht was opgeroepen. Ik kon de AED ophalen bij de Bloemendalsestraat. Ook stond er een route bij hoe ik naar het slachtoffer in de Koppel kon komen maar mijn mobiel staat ’s nachts op niet storen dus ik had de oproep gemist. Ik voelde me daar best schuldig over en hoop dat het goed is afgelopen.

We nemen pakjes aan voor de buren, passen tijdens de vakantie op hun kat. Maar misschien kunnen we ook samenwerken om te zorgen dat we de overlevingskansen bij een hartstilstand vergroten. Iets met goede buur en verre vriend…

 

 

Geen probleem

Badend in het zweet werd Hans van Wegen wakker. Hij had gedroomd dat de hele binnenstad van Amersfoort vol stond met bierfietsen. Langs de Lange Gracht, op de Hof en zelfs op het Stadhuisplein was geen doorkomen meer aan. Hans keek op de klok. Het was nog maar vijf voor twaalf en hij kon de slaap niet meer vatten. Hij dacht terug aan de raadsvergadering. Daar probeerde hij politieke medestanders te vinden tegen die bierfietsen. Hans wist dat er nu al zeker twee keer per week zo’n fiets door de stad trok met alle gevolgen van dien. Geen enkele andere partij maakte zich zorgen. Sieta Koet van Amersfoort 2014 vond ook dat er geen probleem was: ,,En als er geen probleem is, waarom zouden we dan een oplossing bedenken?”  Een uitspraak naar mijn hart.

Hans Buijtelaar schrok wakker. Hij had gedroomd dat de hele Westelijke Rondweg vol stond met auto’s. Grote auto’s, kleine auto’s, zelfs hybride exemplaren stonden vast. Ze konden geen kant meer op. Hans keek op de klok. Vijf voor twaalf. De woorden van Sieta Koet galmden als een soort mantra door zijn hoofd: ,,als er geen probleem is, waarom zouden we dan een oplossing bedenken.”

Kees Kranen werd tevreden wakker. In Nieuwland was een bewoner die parkeerde zijn auto waar het niet mocht. Hij kreeg daarvoor een bekeuring maar de geparkeerde auto gaf geen overlast. Wethouder Kraanen, voortvarend als altijd, besloot dat er geen probleem was en toverde de bekeuring weg. Kees dacht: ,,Als er geen probleem is, bedenk ik wel een oplossing.’’ Een man naar mijn hart!

Toen het ging om de bierfietsen van Hans van Wegen was de raad het met Sieta eens. Waar het gaat om de overvolle wegen van Hans Buijtelaar zwijgen ze. En hoe ze over Kees Kraanen zijn actie denken? Geen idee.

Regeren is vooruitzien. Maar soms kijk je gewoon niet goed vooruit en blijkt je verwachting niet te kloppen. Voortschrijdend inzicht heet dat. Bij Van Wegen lach ik besmuikt, bij Buijtelaar denk ik aan 67 miljoen. En aan Kees Kraanen zal ik denken wanneer ik zelf een bon onder mijn autoruit vind omdat ik ,zonder overlast te geven, illegaal in mijn eigen straat parkeer.

 

Heimwee

Nog een paar weken en dan pakken we onze tassen. Pien neemt haar bikini mee en een stapel boeken. Teun gooit een paar t-shirts in zijn tas, ik pak wat spelletjes. We laden de vouwwagen in en zorgen dat we er klaar voor zijn. De buren zwaaien ons uit en wensen ons een goede reis. Vol verwachting vertrekken we naar een land waar we de taal niet goed van kennen. Waar we wegen zullen gaan die we nooit eerder namen. Waar niemand weet wie we zijn.

Na twee weken krijgt Pien meestal heimwee en wil meneer Enzofoort ook wel weer naar huis. Gewoon je kleding uit een kast kunnen halen, geen gedoe met de boter in de koelbox die natuurlijk helemaal onderin ligt en naar je eigen kamer kunnen wanneer je de andere gezinsleden even niet wil zien. Terugkomen in je vertrouwde omgeving. Thuiskomen!

Wij kunnen zelf kiezen waar we deze zomer naar toe gaan. Het gezin Zelenkin met de drie kinderen Maksim, Denis en Arina niet. Tien politiemensen stonden in de vroege ochtend voor de deur.  Geen tijd om na te denken wat ze mee wilden nemen. Geen bikini in de tas, of een doos met spelletjes. Geen afscheid kunnen nemen van de buren. Ze werden zonder pardon naar het detentiecentrum Zeist in Soesterberg gebracht om te worden uitgezet. Ze gaan een lange reis tegemoet waarvan ze hoopten dat ze die nooit zouden hoeven maken. Naar een land waar ze niet willen zijn.

Het doet met denken aan de situatie van de Amersfoortse Howick en Lili. Deze tieners woonden ook bijna hun hele leven in Nederland. Zaten hier op school, spraken onze taal, hadden hier hun vrienden. Hun moeder werd vorige zomer uitgezet naar Armenië. Howick en Lili doken onder. Voor hen dreigt uitzetting nog steeds.

Voor Maksim, Denis en Arina is het morgen waarschijnlijk al zover. Dan worden ze samen met hun ouders op het vliegtuig gezet. In de Oekraïne pakken ze hun tassen uit. Dan wonen ze in een land waar ze de weg niet kennen, waarvan ze de taal niet spreken. Waar niemand weet wie ze zijn. Ze krijgen vast heimwee. Heimwee naar Nederland, hun thuisland. Maar teruggaan zal niet mogen. Ik vind het mensonterend.