Fijn bezoek

 

,,Bedankt en tot ziens”, ik loop de behandelkamer uit en pak mijn fietssleutels alvast uit mijn jaszak. Wat een geoliede machine, denk ik terwijl ik richting uitgang loop. Ik was een half uurtje in het Meander Medisch Centrum voor een prik in mijn schouder.  Vanaf het aanmelden bij de balie tot nu liep alles perfect en het personeel was enorm vriendelijk.

Dat viel me ook al op toen ik naar Team Spoedeisende hulp keek. Dat is een televisieprogramma’s waarin je ziet wat er allemaal gebeurt wanneer iemand de spoedeisende hulp binnenkomt. De afgelopen zomer is er in het Meander gefilmd en tot het eind van het jaar is dat wekelijks te zien. Ik zag het voor het eerst vorige week en werd meteen gegrepen. Ik raakte ontroerd door de jonge verpleegkundige Tim. De manier waarop hij omging met een oudere dame met dementie was bijzonder om te zien. Er ging zoveel liefde van uit.

Ik vind het dan ook niet gek dat er veel steun is voor het personeel van het Meander Medisch Centrum. Hun acties deze week voor een betere cao vallen goed. Het is een zwaar en stressvol beroep en om nou te zeggen dat ze er rijk van worden…Willen we in de toekomst nog steeds van die lieve verpleegkundigen naast ons bed hebben dan moet er wel geïnvesteerd worden. Extra salaris is noodzakelijk om het vak aantrekkelijker te maken zodat er meer jongeren voor de zorg kiezen.

Alle lof dus voor het Meander, maar een ding moet mij van het hart. Stop alsjeblieft met het krampachtige gedoe over de privacy van patiënten. Het Meander wil in de toekomst niet meer zeggen waar patiënten liggen. Ze schermen ermee dat dat komt door de AVG, de privacywet. Ik begrijp dat medische gegevens moeten worden beschermd, maar wanneer ik mijn buurman wil bezoeken omdat hij in het ziekenhuis ligt moet dat toch mogelijk zijn?

Draai het anders gewoon om. Maak een lijst met mensen die per se geen onverwacht bezoek willen ontvangen. Ik denk echt dat die op een hand te tellen zijn. Volgens mij kunnen spontane bezoekjes van bekenden juist enorm bijdragen aan het herstel van de patiënt. En dat is toch de bedoeling van een ziekenhuis

Lachgasgast

Daar stond hij. In de stomende regen. Een jongen met een ballon aan zijn lippen en in zijn hand een flinke tank met lachgas. In de steeg. Onze steeg. De jongen was doorweekt.Ik schrok van de aanblik, was even sprakeloos en fietste door.Toen ik thuiskwam en mijn telefoon bekeek, zag ik dat er al een hele app-geschiedenis was over deze jongen. Hij stond er al meer dan twee uur. Meerdere buren hadden hem gezien en gevraagd of hij weg wilde gaan.

Het was eigenlijk voor het eerst dat ik zo geconfronteerd werd met lachgasgebruik. Natuurlijk had ik wel eens zilverkleurige patronen zien liggen, maar om iemand daadwerkelijk aan een ballon te zien lurken deed me wel wat. Lachgas klinkt zo leuk en onschuldig, distikstofmonoxide klinkt al een stuk schadelijker, wat het ook is.

Deze week is er nog over gesproken in bij de gemeenteraad. Er valt weinig te doen aan de verkoop van lachgas omdat het nog steeds onder de warenwet valt. Burgemeester Bolsius zegt genoeg handvatten te hebben om de openbare orde en veiligheid te waarborgen maar dat vraag ik mij af. Er is door verschillende bewoners naar 0900-8844 gebeld met de vraag of de wijkagent langs kon komen. En misschien heb ik het gemist maar ik heb geen agent gezien. Er blijken daar vaker jongeren met lachgas te staan, het heeft vast geen prioriteit en het is waarschijnlijk dweilen met de kraan open.

Ondertussen denk ik aan mijn kleine buurjongetjes van amper zes. Die zijn dol op ballonnen. Wat als de buurkinderen lekker buiten gaan spelen en zo’n jongen compleet stoned de kinderen een ballonnetje aanbiedt? Het is niet alleen een probleem in onze straat, maar in het hele land.  Staatssecretaris Blokhuis zal nog voor het eind van dit jaar kijken wat er te doen is aan maatregelen en voorlichting. Vooral waar het gaat om de combinatie lachgas en het verkeer. Ik ben benieuwd naar de campagne. Zal die zo’n jongen die bij ons in de steeg stond aanspreken?

Twee buurvrouwen hebben nog een gesprek met onze lachgasgast gehad en uiteindelijk droop de jongen, letterlijk en figuurlijk af. Hij zocht een nieuwe plek aan de andere kant van de straat. Volledig naar de klote. Triest wel.

Dat ik je mis

,,Je kust me, je sust me, omhelst me, gerust me…” De stem van Pien klinkt helder, haar gitaarspel is subtiel. Ze zingt het nummer van Maaike Ouboter. Loepzuiver, met grote overtuiging.  Naast me zitten Teun en meneer Enzofoort. Ik kijk achter me. Mijn moeder, broer en zijn vriendin zijn er ook. Op het balkon mijn vriendinnen. Verder veel familieleden.

,,Met je krullen als nacht, hoe je praat hoe je lacht”, Pien zingt verder. Het is muisstil in de zaal. Iedereen luistert. Bijna iedereen. Juist degene voor wie ze dit lied zingt hoort haar niet. Haar opa Cees. Hij ligt in de kist die naast Pien staat. Achter me hoor ik mensen snikken. Het liedje komt binnen.

Het was een bizarre week. Ik heb hem in een roes beleefd. Het telefoontje dat het slecht ging met Cees, zijn dode lichaam op het ziekenhuisbed, het uitzoeken van foto’s, het bedenken van de tekst op de kaart en nu de uitvaart.

Pien haalt adem en zingt: ,,Ik aai je, ik streel je, ik knuffel en kroel je…” Mijn gedachten gaan terug naar die ochtend. Naar mijn schoonmoeder. Hoe ze op haar tenen moest staan om over de rand van de kist haar man te kunnen kussen. Voor de laatste keer. Afscheid nemen, na zestig jaar samen. Het raakt me diep.

,,Maar houd me vast als het nodig is”, Pien kijkt me vluchtig aan terwijl ze verder zingt.  Wat hebben we elkaar vastgehouden!  En gemerkt hoe belangrijk kennissen, vrienden en familieleden zijn. Tientallen mensen kwamen thuis bij Cees afscheid van hem nemen. Kannen koffie gingen er doorheen. Zijn hele leven kwam voorbij. Oude vrienden, nieuwe buren, verhalen die ik voor het eerst hoorde, anekdotes die ik al kende.

,,Maar al denk ik soms dat het zo beter is, kan ik het niet helpen dat ik je zo mis.” Mijn schoonvader Cees was op. Vijfentachtig jaar is hij geworden, maar de laatste drie jaar waren zwaar. Voor hem, voor mijn schoonmoeder. Zijn energie werd minder, regie houden lukte niet meer. Er zaten steeds minder krenten in zijn havermoutpap.

De laatste regels van het lied klinken. ,,Je blijft heel dichtbij me, maar in mijn hoofd rust je.” En zo is het. Dag Cees!

Briljant idee

Shit man, wat een knal. Mijn hart slaat ineens een stuk sneller. Ik zit net met een kopje koffie aan tafel terwijl er buiten vuurwerk wordt afgestoken. Aan de linkerkant hoor ik geblaf van een hond, aan de rechterkant het zachte gehuil van een pasgeboren baby. Beiden vast geschrokken. Net als ik. Dat klote-vuurwerk!

Nu las ik dat de gemeente het fantastische idee heeft opgepakt om tien vrijwillige vuurwerkvrije zones in te richten in de stad. Het is een proef. Het is de bedoeling dat je bij je buren gaat vragen of ze zo’n zone willen. Ze zien me al aankomen. We hebben nogal een lange straat dus dat betekent dat ik bij zo’n honderd mensen aan moet bellen. Zestig procent moet ermee eens zijn. Misschien dat een groot deel van de bewoners achter zo’n zone staat, maar ik ben bang dat de buren die juist wel vuurwerk willen afschieten mij nooit meer gedag zullen zeggen.

Wanneer onze straat wordt uitgekozen door de gemeente krijgen we vier borden waarmee de zone wordt aangegeven. Mijn buren krijgen dan ook een brief van de gemeente met informatie. Maar van enige handhaving is geen sprake; het gaat namelijk om onderlinge afspraken tussen buren.

En dan misschien wel het meest irritante; de vuurwerkvrije zone zou moeten gelden op oudjaarsdag tussen 18.00 uur en 02.00 uur ‘s nachts. Dat is nou precies de periode dat ik het minst last heb van vuurwerk omdat ik me er dan op in stel. Ik erger me vooral in de periode voorafgaand. Wanneer je boodschappen doet en een rotje naar je hoofd krijgt. Of wanneer je midden in de nacht ineens wakker wordt gedreund.

Ergens vind ik dat je beslissingen over vuurwerkvrije zones niet bij de burgers moet neerleggen. Het is laf van de gemeente om zelf geen keuze te maken. Verwachten ze nou echt dat mensen hun nek uit steken voor een vuurwerkvrije straat?

Ik ben benieuwd welke briljante geest dit heeft verzonnen. Het staat misschien leuk op papier maar ik denk dat het in de praktijk niet gaat werken. Een algeheel verbod voor heel Amersfoort lijkt me beter. Gewoon voor altijd. Met flinke boetes bij overtreding. Dat is fijner voor de buurhond, de pasgeboren baby en voor mijn hart.