CEES

Daar lig je dan. Met je lievelingsvest aan. Je ogen dicht. Terwijl ik naar je kijk heb ik het gevoel dat ik je oogleden elk moment kan zien bewegen. Maar dat gebeurt niet. Je ligt stil. Je haar netjes gekamd. Je handen over elkaar heen gelegd boven op het laken.Naast je staat een stoel. Er branden kaarsjes. Je ziet er tevreden uit. Het is goed zo.

Vijfentachtig jaar heb je geleefd. Ik ken je pas sinds de laatste eenentwintig jaar. De vader van mijn man. De opa van mijn kinderen. Mijn schoonvader. We hebben samen veel meegemaakt. Onze kinderen zien opgroeien, gelachen, soms gehuild, verjaardagen gevierd, met de hele familie naar Hoppop gegaan, geborreld aan de ronde tafel. Vaak met een glaasje rode wijn.

Wat een cadeautje dat we vorige week zondag nog samen je verjaardag konden vieren en samen uit eten zijn gegaan. We waren er allemaal; Anneke, je vrouw, je kinderen, kleinkinderen en aanhang. De avond was bijzonder. Je kon niet alles volgen want soms ging het te snel,  maar hebt er wel van genoten. Net als wij. We hebben er zelfs nog een foto van, ons niet realiserend dat het de laatste foto zou zijn waar we allemaal op staan.

Maar nu is het klaar. Je was op. Het was tijd. In liefde loslaten heet dat. Van beide kanten. Ben blij dat je mijn schoonvader was!

 

Queens

Het kan zomaar zo zijn dat ze gisteravond bij ‘Pauw’ te zien was en dat Jeroen haar met zijn uitdagende lachje heeft gevraagd wat ze vond van alle commotie. Hart van Nederland is in ieder geval al langs geweest en ook columnist Özcan Akyol heeft een stuk over haar geschreven. Als ik Paula Bouwer van Queens was geweest had ik de eerste boot naar Terschelling genomen en mij voorlopig niet laten zien. Maar zo zit de eigenaresse van het Queens City Vintage Hotel niet in elkaar.

Deze uitbater van het hotel aan de Groenmarkt blijkt de afgelopen jaren in niet mis te verstane bewoordingen te hebben gereageerd op negatieve recensies. In eerste instantie gaf ik haar groot gelijk; iedereen kan wel van alles schrijven. Maar tijdens het lezen van Paula’s reacties viel mijn mond open van verbazing. Zelfs op redelijk positief commentaar reageert ze uitermate fel. Volgens mij kun je twee dingen doen bij slechte recensies: Nadenken of er een kern van waarheid in zit en er iets aan doen of gewoon negeren.

Ikzelf vind de ‘Vintage Bakery’ overigens een prima plek. Ik wilde eens op een zaterdag bijkletsen met een vriendin maar alle horecatenten rondom de Hof zaten overvol. We besloten even het steegje door te lopen en kwamen uit bij Queens waar we heerlijk rustig konden zitten. Geen andere klanten, geen interesse vanuit het personeel; ideaal!

Maar goed, wanneer zoveel verschillende mensen commentaar hebben op de rommel of de onvriendelijke ontvangst dan probeer je daar toch wat aan te doen?

Zelf ben ik door alle commotie enorm nieuwsgierig geworden. Ik heb bijna zin om een keer in het hotel te overnachten met meneer Enzofoort. Het lijkt me grappig om via het trappetje naar het matras te klimmen en daar een romantische nacht te beleven. Slapen schijnt er niet van te komen door de geluidsoverlast, je stoot je hoofd wanneer je op het bed zit, maar het ontbijt maakt vast veel goed.

Queens krijgt het door de alle publiciteit vast druk de komende weken. Wie wil er nou niet met eigen ogen zien hoe het hotel is ingericht en ervaren hoe hartelijk je ontvangen wordt? Binnenkort gaat Paula zich richten op ‘The Perfect Wedding’. Soort kers op de taart. Of pruim.

Niet Pluis

,,Ik had al het gevoel dat er iets niet helemaal in orde was aan het einde van de lange oprijlaan”, vertelde een man die al jaren naast de boerderij in het Drentse Ruinerwold woonde. Dat er in een geïsoleerde ruimte bij de boerderij al negen jaar een man leefde met vijf volwassen kinderen dat had hij natuurlijk nooit kunnen bedenken. ,,Hij zal wel iets met drugs doen”, dacht de buurman. En daar stopte zijn bemoeienis met zijn buren.

,,Had toch wat gedaan!”, was mijn eerste gedachte. Maar toen realiseerde ik mij dat het zo niet werkt. Mensen hebben recht op privacy en zijn niet altijd blij met bemoeienis van buitenaf. En we respecteren dat dikwijls. Vinden het ook wel makkelijk om ons daarachter te verschuilen.

Want wanneer onderneem je zelf actie? Bel je de politie wanneer je langs een huis loopt en hoort dat iemand wordt geslagen? Bel je Veilig Thuis, wanneer je vermoedt dat een kind mishandeld wordt? Bel je zelf aan om te vragen hoe het gaat met je buurvrouw die al weken haar gordijnen dichthoudt? Wanneer grijp je daadwerkelijk in?

Jaren geleden kwam een meisje van de school van onze kinderen bij ons thuis spelen. Ze was heel beleefd en lief, echt een schatje. Toch had ik het gevoel dat er iets niet klopte maar kon er mijn vinger niet op leggen. Ik twijfelde maar heb toen toch tegen de juf gezegd dat ik me zorgen maakte. Het enige dat zij kon zeggen was dat ze ‘ermee bezig’ waren. Voor mij was dat een opluchting; de verantwoordelijkheid viel van mijn schouders.  Achteraf bleek dat mijn gevoel juist was geweest.

De uitbater van de kroeg in Ruinerwold had ook een niet-pluisgevoel. Hij tipte de politie waardoor eindelijk een eind kwam aan de bizarre situatie op de boerderij. Misschien moeten we allemaal wat beter naar ons gevoel luisteren en eerder in actie komen. Beter hulptroepen inschakelen terwijl het uiteindelijk niet nodig blijkt dan mensen in hun sop gaar laten koken en achteraf zeggen: ik had wel een niet-pluisgevoel maar dacht dat het wel mee zou vallen. Je zult maar het slachtoffer zijn en achteraf horen dat mensen wel iets vermoedden maar niets deden. Dat is toch onverteerbaar…

 

Krachtig

,,Ik had jou hier nog helemaal niet verwacht”, zegt kunstenaar Theo van der Hoeven tegen Ella Vogelaar die net binnen is gekomen. ,,Ik jou wel!”, antwoordt Ella terwijl ze nieuwsgierig om zich heen kijkt. ,,Goh, dit is dus de hemel?”. Theo beaamt het. Hij laat de oud-minister even landen en neemt haar daarna mee naar het uitkijkpunt. Ze zoomen in op de wijk Kruiskamp. De wijk waar ze elkaar ruim 12 jaar geleden ontmoet hebben.

Ella kijkt weemoedig. ,,Volgens het Sociaal & Cultureel planbureau heeft al mijn inzet geen meetbaar resultaat opgeleverd”, zegt ze. ,,Flauwekul!”, antwoordt Theo.,, Ik begrijp niet hoe ze dat hebben gemeten. Voor de wijk Kruiskamp heb je wel veel betekend. Mensen gingen weer geloven in een fijne leefomgeving. Er werden allerlei initiatieven ontplooit. Kruiskampers werden weer trots op hun wijkje. Dat is misschien niet uit te drukken in geld, maar heeft wel degelijk bijgedragen. En doordat Kruiskamp een Krachtwijk werd mocht ik wijkkunst maken. Dat was voor mij een inspirerende periode waar ik met een goed gevoel op terug kijk.”

Ella tuurt naar beneden. ,,Oh, kijk…de speeltuin aan de Pullstraat heeft een nieuw gebouw gekregen!” Ze is blij verrast. ,,En je kunstzinnige schip op het Neptunusplein staat er ook nog!“ Kunstenaar Theo van der Hoeven lacht schamper. ,,Ja, voor zolang dat nog duurt. Er zijn klachten over het schip omdat het bij regen vol loopt.”

Ella’s glimlach verdwijnt. ,,Ik ben maar twintig maanden minister geweest Theo! Ik had het zo graag anders gezien.” De kunstenaar kijkt de oud-minister aan; ,, Veel ministers zijn na een paar jaar alweer vergeten maar bijna elke Nederlander kent jouw naam. Je bent voor altijd verbonden aan de krachtwijken. Vergeet niet dat veel mensen uit de Kruiskamp je betrokkenheid, warmte en positiviteit enorm gewaardeerd hebben.”

Ella’s blik wordt gevangen door de vlinders bij basisschool de Vlindervallei. ,,Ik genoot zo van die vlinders. Ik verlangde ernaar om net als die vlinders te kunnen vliegen, vrij te zijn!” ,,Ik had er nog veel meer willen maken, antwoordt Theo, maar helaas was die tijd mij niet gegeven”. De kunstenaar kijkt de oud-minister berustend aan. ,,Maar we hebben wel degelijk verschil gemaakt in de Kruiskamp.” Ella’s ogen lichten op. ,,Ja, dat hebben we toch mooi voor elkaar gekregen!”

Geen Taboes

Oeps. Het gaat niet zo lekker in Amersfoort. De Amersfoortse meerjarenbegroting is gepresenteerd en financieel wethouder Willem-Jan Stegeman had niet zulk goed nieuws. Er is namelijk de komende drie jaar zo’n 17 miljoen euro tekort op de begroting.De wethouder vindt dat er geen taboes moeten zijn in de gesprekken over de nieuwe bezuinigingen. Een man naar mijn hart. Er moeten ‘scherpe en gedurfde keuzes’ worden gemaakt!

Nou. Dat hoef je mij geen tweede keer te vertellen. Ik heb wel een paar suggesties. Een inkoppertje is natuurlijk gewoon stoppen met de aanleg van de rondweg. Probleem opgelost. Maar volgens de raad is dat station inmiddels al gepasseerd, hoewel de aanbesteding nog moet plaatsvinden. Dan dat nieuwe stadhuis. Totaal overbodig. Misschien kunnen de ambtenaren letterlijk het hart van de stad vormen door te gaan flexwerken. Laptop mee en dan een plekje zoeken in de kantine van een verzorgingshuis of in een van de buurthuizen. Goed voor de binding met de stad en lekker goedkoop.

Toen er bezuinigd moest worden bij mijn vorige baan werd ik boventallig verklaard. Omdat ik als laatste van mijn leeftijdsgroep binnen was gekomen, moest ik weer vertrekken. Dat lijkt me ook wel een handige en eerlijke manier bij de wethouders. Zeven wethouders is natuurlijk best veel voor een stad als Amersfoort. Afschaffen van vuurwerk in heel Amersfoort in plaats van tien extra vuurwerkvrije zones scheelt veel overleg en dus geld. Het is ook duidelijker en het scheelt schoonmaakkosten. Mensen met een uitkering die vuurwerk op zich wel leuk vinden kunnen worden ingezet als handhavers. Twee vliegen in een klap. Geen taboes toch?

Koningsdag kunnen we niet meer terugdraaien maar het schijnt veel toeristen te hebben opgeleverd, dus omhoog maar met die toeristenbelasting. Amersfoort heeft genoeg gefeest wat mij betreft dus de nieuwjaarsreceptie kan afgeschaft worden! Dat plan van die reclameborden is geweldig. Laten we vooral de hele stad volhangen. In elke straat eentje, dat levert enorm veel geld op. En we kappen alle eikenbomen. Doei processierups! Een andere suggestie was de hondenbelasting te laten stijgen. Toen de controleur bij ons aanbelde om te vragen of we een hond hadden kon ik dat vol overtuiging ontkennen. Maar ik heb wel een kater. Een flinke ook.