Boze Burgers

Het lijkt wel of wij Amersfoorters overal tegen zijn. Praten we over parkeervergunningen? Dan is het huis te klein. Zijn er plannen voor woontorens? Dan wordt er een actiegroep opgericht. En gaat het letterlijk over leven of dood? Dan maken we wel weer bezwaar tegen de uitruklocatie van de ambulances. Het moet toch niet gekker worden?!

Neem de bewoners van de Memlingstraat in het Vermeerkwartier. Met de invoering van het vergunningparkeren mochten de auto’s volgens de bewoners gewoon aan beide kanten op de stoep blijven staan. Maar de meerderheid van de gemeenteraad vond dat de stoep in ieder geval aan een kant van de weg vrij moest zijn van auto’s. Resultaat: boze bewoners.

Wat dacht je van de actiegroep ‘Bezorgd Liendert’. Zij balen van de plannen van een woontoren op de plaats waar vroeger het zwembad Liendert stond. Maar wanneer je zelf een zoon van achtentwintig hebt die het huis uit wil maar nergens in Amersfoort een betaalbare huurwoning kan vinden dan kijk je volgens mij ineens heel anders naar zo’n toren.

En stel je krijgt een hartverzakking. Dan wil je toch graag dat de ambulance op tijd bij je is? Zo’n wagen moet wel ergens staan voordat hij naar je toe kan rijden. Misschien is het Meander een goede plek? Helaas. Een deel van de bewoners van de Maatweg maakt bezwaar tegen een nieuwe standplaats voor ambulances in hun buurt. Ik snap dat dat onrust geeft en geluidsoverlast, maar die voertuigen moeten toch ergens gestationeerd worden?

Ik begrijp alle weerstand en snap dat je opkomt voor je eigen belangen, maar af en toe vind ik dat wel te ver gaan. Het is vrij egocentrisch om zelf ergens lekker te wonen, maar dat anderen niet te gunnen. Het is raar om het logisch te vinden dat je in de hele straat op de stoep moet kunnen parkeren, maar daarbij niet denkt aan buuf Sjaan met haar rollator of Jan met zijn blindengeleidehond. En het is bizar om wel te verwachten dat hulpverleners snel bij je kunnen komen, maar het niet goed te keuren dat ze hun wagens ergens parkeren.

Misschien moeten we verder kijken dan ons eigen straatje. Daar wordt de stad Amersfoort uiteindelijk mooier van.

Slecht nieuws

,,Nou meneer, u heeft een hartaanval gehad”. Meneer Enzofoort en ik kijken elkaar aan. Dit kan niet waar zijn! Ik kijk naar de ambulancebroeder en naar het grote apparaat dat naast hem staat. Er is net een hartfilmpje gemaakt en die vond ik er best goed uitzien; Geen platte streep, maar mooie pieken en dalen. Verkeerd ingeschat dus.

Terwijl de ene broeder naar het ziekenhuis belt, maakt de ander een infuus klaar en vertelt ondertussen wat er gaat gebeuren. ,,We gaan hem zo naar het Meander brengen en daar wordt hij meteen gedotterd”, zegt hij. Ik hap even naar adem en schiet meteen in de regelstand.

Ik loop naar Pien die bij een buurvrouw is en vertel haar dat we naar het ziekenhuis moeten omdat papa een hartaanval heeft gehad. Pien, haar vriendinnetje en mijn lieve buurvrouw kijken mij geschrokken aan. ,,Dat kan toch niet waar zijn?” Ja,  het is waar. Natuurlijk vangt mijn buurvrouw Pien op en ik zeg haar dat ik Teun ook naar haar toe stuur als hij thuiskomt. Ik loop naar huis en op datzelfde moment komt Teun via de achterdeur binnen. Hij weet nog van niets. ,,Teun, papa moet naar het ziekenhuis en ik wil graag dat jij naar Cyrille gaat”. Teun schrikt zich rot en weet even niet waar hij het zoeken moet. Ik geef de katten snel eten en doe de achterdeur op slot. Pak mijn tas met mijn mobiel en loop naar boven om ondergoed en t-shirts te pakken.

Ondertussen wordt meneer Enzofoort naar beneden gebracht en op de brancard gegespt. Buiten staan ineens allemaal kinderen die ik nog nooit eerder heb gezien. Ik loop naar de ambulance en ga naast de bestuurder zitten. Zwaailicht aan en daar gaan we richting het ziekenhuis. Het is net alsof ik in een slechte film zit. Een film met meneer Enzofoort in de hoofdrol. Even later zit ik alleen in een kamertje op de hartbewaking van het Meander en realiseer me langzaam wat er is gebeurd.

Als ik die avond naar mijn bed ga zie ik nog een scheermesje liggen. Daarnaast wat borsthaar. Afgeschoren omdat er plakkertjes op zijn borstkast moesten in verband met het hartfilmpje. Ik adem eens diep in en begin zachtjes te huilen.