Trots, blij en gelukkig. Dat zijn de woorden die het beste passen bij het gevoel dat ik vanmiddag had. Trots op het feit dat ik al zo’n grote dochter en zo’n stoere zoon heb. Blij omdat ze zonder mopperen de bijna dertig kilometer hebben meegefietst. En gelukkig omdat we vandaag een feestje hadden in een hele grote zandbak; de Soesterduinen. Een vriendin vierde daar haar zevenenveertigste verjaardag en wij waren ook uitgenodigd. Met wat flessen wijn, bier, worstjes en zoutjes fietsten we richting het feestje. De heenweg was een stuk langer dan de terugweg. Oftewel, op de heenweg raakten we een beetje van het padje af; we zaten ineens bij vliegbasis Soesterberg. Lang leve de routeplanner op het mobieltje dat ons uiteindelijk naar de afgesproken lokatie bracht. Bij de duinen aangekomen moesten we nog even goed kijken bij welke slingers onze jarige job zat, maar toen we ze eenmaal gevonden hadden konden we genieten van mooie gesprekken, heerlijk weer en lekkere hapjes. De kinderen vermaakten zich prima en ook Marcoen en ik hadden het naar ons zin. Toen we een paar uur later weer terug reden realiseerde ik me weer eens hoe rijk ik ben. Sinds Puck een fiets heeft die even hoog is als de mijne is het net alsof we in een nieuwe fase zijn beland; de gesprekken worden anders, het hele kinderlijke is aan het verdwijnen. Verderop wapperen de haren van Pim en Marcoen, ook zij zijn in gesprek. We fietsen met zijn vieren stevig door. Wat is dit een heerlijke dag!
enzofoort 