Komen en Gaan

Hij is weg! Zomaar… Verdwenen. Was het u eigenlijk al opgevallen? Misschien bent u er de laatste weken al menigmaal langsgefietst maar heeft u het helemaal niet gemerkt. De sculptuur van het been van Henk Visch staat niet meer voor de vroegere Kunsthal aan het Smallepad. Hij is verhuisd. Naar een plekje in een nieuwbouwwijk in Amsterdam.
Ik vind het jammer. Ik hield van het been. Het deed mij altijd denken aan een sprookje. Alsof er een reus door het gebied had gelopen. Helemaal wanneer je de koppelpoort op de achtergrond zag.

Daarom vond ik de reuzestoel van Rietveld misschien ook wel zo gaaf. Die stoel stond tijdens het themajaar “100 jaar De Stijl” bij de Koppelpoort. Het was grappig om te zien hoe toeristen en stadgenoten de drie meter hoge stoel beklommen. Er zijn heel wat foto’s van genomen. Ook dit grote kunstwerk is weggehaald.

Gelukkig kwam De Boei wel weer terug in het gebied. Dit rood-witte gevaarte mocht eerder niet geplaatst worden bij de Kwekersbrug omdat het aan vergunningen ontbrak. Het werd daarom tijdelijk bij De Spullenmannen gestald maar nu staat hij wel weer in de haven. Helaas wel wat verdekt opgesteld op de hoek van Zandfoort aan de Eem, ik had hem toch liever bij de kwekersbrug gezien. Ietsje verder, onder de spoorbrug, hangt ook nog steeds de kroonluchter van 80-duizend euro. Hoewel je wel moet weten dat hij er hangt want voor je het weet ben je hem voorbijgefietst.

Het kunstwerk “alles wat ik zie is van mij” van kunstenaar Peter Stel draait volgens mij ook weer overuren. De ronde bank stond een tijdje stil maar er zit weer beweging in.Hangende kunst, draaiende kunst, boeiende kunst. Ik ben er dol op.

Eén kunstuiting die een paar jaar geleden verdwenen is zou ik graag terugzien; de poëtische teksten bovenop Dara. Ooit weggehaald omdat een buurtbewoner bezwaar maakte. Hij zou door de tekst niet meer naar de “Lange Jan” kunnen kijken. Wie weet is die buurtbewoner inmiddels verhuisd en kunnen we alsnog een tekstbord op het pand laten plaatsen.

Ik heb zitten piekeren over een mooie pakkende zin maar als iemand anders nog een leuke tekst heeft liggen; laat het me weten!

 

 

 

 

Wim-Wam-Reus

,,In de wilde zwarte bossen woont de Wim-Wam-Reus met de wim-wam oren en de wim-wam neus…..”. De tekst van het liedje gonst in mijn hoofd terwijl ik op de brug bij de Eemhaven sta en richting het plantsoen kijk. Ik zie het zes meter hoge been voor het oude KAdE-gebouw. Kunst, gemaakt door Henk Visch. Elke keer wanneer ik dat been zie, denk ik aan de Wim-Wam-Reus en ga ik in gedachten terug naar Teuns kindertijd. Hij was een jaar of drie toen hij door het huis liep en het versje van Annie M.G. Schmidt zong. Hij ging helemaal op in zijn eigen wereld en had niet door dat we stonden te kijken. Als ik daar aan denk krijg ik heimwee. Heimwee naar die kinderjaren waarin hij nog geloofde in sprookjes. Heimwee naar de tijd van de Wim-Wam reus.

Mijn blik gaat van het been richting de Koppelpoort. Als peuter keek Teun naar de Koppelpoort alsof het een sprookjeskasteel was. Door zijn fantasie zag ik bijna zelf de jonkvrouwen uit het raam hangen en de ridders te paard onder de poort door rijden. Eigenlijk is het wel een bijzonder; deze stadspoort is al eind 14e eeuw gebouwd. De poort werd elke dag open en dichtgedaan door raddraaiers. Een gevaarlijke klus waarbij menig ledemaat gebroken werd. Ze deden het dan ook niet vrijwillig. Boven de waterpoort zit een houten uitbouw vanwaaruit gloeiende pek gegooid kon worden, het mezekouw. Toch prachtig, zoveel geschiedenis in de stad waarin ik woon? Zoveel geschiedenis dicht bij huis.

Ik hang over de brugleuning en kijk nog eens goed. Zie ik daar niet een kikker tussen het groene kikkerdril? Een meisje dat rechts van de koppelpoort staat kijkt naar beneden. Ze heeft een gouden bal laten vallen. Ze kijkt verschrikt. Op haar hoofd glinstert een zilverkleurige diadeem. Ze ziet er uit als een prinses. Een trein passeert achter mijn rug. Ik schrik op uit mijn gedachte en bedenk me dat ik heel veel foto’s zou maken wanneer ik zo’n prachtige poort op vakantie tegen zou komen. Maar omdat de poort dagelijkse kost is voor mij fiets ik er vaak gedachteloos langs. Ik zou eens wat vaker stil moeten staan bij het sprookje dat Amersfoort heet!